Έχουν ήδη παρέλθει μερικές μέρες από την ημέρα που ο Νίκος Φαλάς αποχαιρέτησε τα εγκόσμια αφήνοντας πίσω το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Κύπρου. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής στον αγώνα των εγκλωβισμένων της Καρπασίας και των Μαρωνίτικων χωριών, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε αυτούς, αγωνιζόμενος καθημερινά με πάθος για τα δίκαια και τα δικαιώματά τους. Επαναφέρουμε σήμερα, ως ένα ειδικό αφιέρωμα στη μνήμη του, τη συνέντευξη που παραχώρησε στον “Τύπο των Μαρωνιτών” τον Φεβρουάριο του 2010. Αιωνία να είναι η μνήμη του και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Νίκος Φαλάς: “Ναι! Είναι ήρωες!”
«O Mαυρίδης ασπάστηκε τότε την ιδέα μου και προσέτρεξε στον Πάπα. Σας ομολογώ ότι η παρέμβαση του Πάπα υπήρξε καθοριστική στην παραμονή των εγκλωβισμένων στα χωριά τους»
«Αναμφίβολα η Συμφωνία της Γ’ Βιέννης ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα στον αγώνα μας. Μας έδωσε το αναγκαίο νομικό και πολιτικό υπόβαθρο χάρη στον Γλαύκο Κληρίδη»
Οι Μαρτυρίες φιλοξενούν σήμερα ένα από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του αγώνα των εγκλωβισμένων. Έναν άνθρωπο που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό των εγκλωβισμένων και αγωνίστηκε με πάθος για τα δίκαια και δικαιώματα τους. Ο λόγος για τον Πρόερο της Συντονιστικής Επιτροπής Καρπασίας Νίκο Φαλά. Το όνομά του οποίου ταυτίσθηκε όχι άδικα με την Καρπασία, τον Απόστολο Ανδρέα και τους εγκλωβισμένους. Η δράση του υπήρξε πρωτοπόρα και η στάση του πηγή αστείρευτου θάρρους για όλους του εγκλωβισμένους. Τους «ήρωες» όπως και σήμερα δηλώνει. Ο Νίκος Φαλάς καταθέτει την δική του μαρτυρία. Θυμάται τα δύσκολα χρόνια του «πραγματικού εγκλωβισμού» και με συγκίνηση περιγράφει τις εμπειρίες του. Τονίζει την συνεργασία του με την κοινότητα των Μαρωνιτών και δηλώνει με περηφάνεια πως Καρπασίτες και Μαρωνίτες βρίσκονται από το 1974 σε κοινό αγώνα και σε κοινή πορεία. Μιλά με θαυμασμό για την τόλμη των εγκλωβισμένων και σημειώνει με έμφαση τον ρόλο του Βατικανού στην διασφάλιση κάποιων βασικών δικαιωμάτων για τους εγκλωβισμένους. Μιλά για την συμφωνία της Τρίτης Βιέννης την οποία θεωρεί ως το μεγαλύτερο επίτευγμα στον αγώνα για στήριξη των εγκλωβισμένων και τονίζει πως μέχρι και σήμερα απαιτούμε την πλήρη εφαρμογή της. Με μεγάλη συγκίνηση θυμάται τα προβλήματα της καθημερινότητας που αντιμετώπιζαν οι εγκλωβισμένοι και τα παιδιά τους και δηλώνει πως νιώθει χαρούμενος γιατί έκανε ότι μπορούσε για να ανακουφίσει τον πόνο τους.
Ερ. Κύριε Φαλά θα θέλαμε να μας πείτε πότε ξεκινά η σχέση σας με την κοινότητα των Μαρωνιτών;
Απ. Η σχέση μου με την Μαρωνιτική κοινότητα ξεκίνησε το 1964 όταν ο Ηλίας Μούσας με τον οποίον είμαστε συνάδελφοι στο Επαρχιακό Γραφείο Εργασίας Αμμοχώστου με προσκάλεσε να τον συνοδεύσω να πάμε μαζί στην κηδεία της μητέρας του στον Κορμακίτη. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από την κοινότητα του Κορμακίτη, από την εκκλησία, από την καλοσύνη και την φιλικότητα του κόσμου και έκτοτε συνέχισα τις σχέσεις μου με την κοινότητα. Ασφαλώς θα πρέπει να πω ότι γνώριζα πολλά πράγματα για τους Μαρωνίτες πριν πάω στον Κορμακίτη. Στην γενέτειρα μου το Ριζοκάρπασο υπήρχε και μια οικογένεια η οποία ήλκεν την καταγωγή στην Μαρωνίτικη κοινότητα. Υπήρχαν κάποτε Μαρωνίτες στην Καρπασία αλλά αυτά είναι ιστορία που ίσως χρίζει περαιτέρω έρευνας.
Ερ. Όμως κύριε Φαλά το όνομα σας με την κοινότητα συνδέθηκε κυρίαρχα μετά το 1974 δεν είναι έτσι;
Απ. Βέβαια. Δεν χωράει καμία αμφιβολία αυτό που λέτε. Αμέσως μετά την εισβολή και τον εγκλωβισμό και συγκεκριμένα στις 19 Αυγούστου του 1974 συναντήθηκα με τον φίλτατο μου τον Εκπρόσωπο της Μαρωνιτικής κοινότητας τότε τον Ιωάννη Μαυρίδη ο οποίος πρέπει να πω ήταν ένας σπουδαίος ηγέτης της Μαρωνιάς. Είχα τότε έρθει αγώ για να συναντήσω τον Γλαύκο τον Κλήριδη, κουμπάρο μου και Προεδρεύοντα τότε της Δημοκρατίας, και επειδή αντιλαμβάνόμουν το κοινό πρόβλημα του εγκλωβισμού επεδίωξα και βρεθήκαμε και κουβεντιάσαμε για την κοινή και παράλληλη πορεία για να προστατεύσουμε τους εγκλωβισμένους μας. Σε μεταγενέστερο στάδιο είχαμε πολύ τακτικές συνάντησεις και σχεδιάζαμε την κοινή δράση και κοινές επαφές με τους Πρέσβεις και με διάφορες άλλες καταστάσεις για να προωθήσουμε πρώτα την προστασία των εγκλωβισμένων, την ζωή τους.
Ερ. Δημιουργήθηκε δηλαδή μια κοινή πλατφόρμα κύριε Φαλά; Αυτό που μετέπειτα καθιερώθηκε ως Καρπασία και Μαρωνιτικά χωριά;
Απ. Καρπασία και Μαρωνίτικα χωριά είμαστε πάντοτε έκτοτε σε κοινό αγώνα.
Ερ. Και αυτή η σχέση η καλύτερα αυτή η σύνδεση του αγώνα Καρπασιτών και Μαρωνιτών ξεκίνησε από εσάς και τον αείμνηστο Μαυρίδη από τις 19 Αυγούστου του 1974. Πολύ ενωρίς αμέσως μετά την δεύτερη εισβολή;
Απ. Βεβαίως πολύ ενωρίς. Μα τα προβλήματα τότε ήταν πολλά και τεράστια. Δεν υπήρχε καμία διακίνηση, δεν υπήρχε επικοινωνία, έγιναν βαρβαρότητες. Ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες. Αυτό που λέμε πραγματικός εγκλωβισμός. Για τούτο και βρεθήκαμε αμέσως και πολλές φορές με τον μακαρίτη τον Μαυρίδη και του εισηγήθηκα όπως οι Μαρωνίτες ως καθολικοί θα πρέπει να σπεύσουν στον Πάπα της Ρώμης ο οποίος είμαι τεράστια δύναμη. Θα πρέπει είχα πει στον Μαυρίδη να διεκδικήσεις δύο τρία βασικά πράγματα. Όχι πολλά. Δύο τρία βασικά. Θυμάμαι μου είπε είναι πολύ καλή ιδέα και θα το κάνω σε συνεννόηση και με τον Πατριάρχη μας στον Λίβανο. «Αν εξασφαλίσεις κάτι» του είπα «για την κοινότητα σου την οποία επάξια εκπροσωπείς τότε θα το χρησιμοποιήσουμε και εμείς ως επιχείρημα και για τους Καρπασίτες». Πράγματι ο Μαυρίδης ασπάστηκε την ιδέα, επεδίωξε με τους δικούς του τρόπους και εξασφάλισε συνάντηση με τον Πάπα. Μέσα από αυτή την πρωτοβουλία έγινε παρέμβαση από τον Πάπα και την Αγία Έδρα προς την Τουρκία και είχαμε τα πρώτα αποτελέσματα που ήταν κάποια ελευθερία, με πολλούς περιορισμούς πάντα, στην διακίνηση των εγκλωβισμένων και των παιδιών τους. Αυτό σας το λέω εγώ ότι ήταν επίτευγμα του Ιωάννη Μαυρίδη με την παρέμβαση του Πάπα της Ρώμης.
Ερ. Αυτό που μας μαρτυράτε κύριε Φαλά έγινε πότε;
Απ. Όλα αυτά έγιναν το 1974 και το 1975. Μιλάμε πάντα για την περίοδο που ακολούθησε την εισβολή και τον πραγματικό εγκλωβισμό. Θα πρέπει όμως να τονίσω ότι αυτού του είδους οι επαφές γίνονταν με πολλή μυστικότητα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Δεν ήταν εύκολοι βλέπετε οι καιροί.
Ερ. Άρα υπήρχε μια άτυπη συμφωνία πως ότι μπορούσε να επιτύχει η μια πλευρά να το αξιοποιήσει η άλλη;
Απ. Ακριβώς. Αμέσως εμείς μετά την εξέλιξη με την παρέμβαση του Πάπα ξεκινήσαμε να το διεκδικούμε και για τους Καρπασίτες. Μιλάμε για την δυνατότητα διακίνησης των εγκλωβισμένων και των παιδιών τους από και προς τα κατεχόμενα. Με συνεχή διαβήματα προς τις διάφορες Πρεσβείες και στα Ηνωμένα Έθνη απαιτούσαμε όπως ότι γίνεται με τους Μαρωνίτες πρέπει να γίνεται και με τους Καρπασίτες. Με αυτό τον τρόπο πετύχαμε και εμείς να έρχονται οι εγκλωβισμένοι κάθε Παρασκευή και να υπάρχει μια επικοινωνία με τις οικογένειες τους. Η επικοινωνία ήταν κορυφαίο ζήτημα και ευττυχώς το πετύχαμε με τον τρόπο που σας εξήγησα πιο πάνω.
Ερ. Κύριε Φαλά ας μείνουμε για λίγο στα χρόνια του πραγματικού εγκλωβισμού όπως πολύ εύστοχα τον αποκαλέσατε.
Απ. Πιστεύω ότι αυτός ο όρος ταιριάζει στην πρώτη δεκαετία μετά το 1974. Ήταν τότε πολύ σκληρές οι συνθήκες. Κινδύνευε η ζωή των εγκλωβισμένων. Η φυσική τους ύπαρξη.
Ερ. Η πρώτη δεκαετία λοιπόν. Ήταν με δικές σας πρωτοβουλίες που πάρθηκαν κάποια μέτρα για στήριξη των εγκλωβισμένων όπως το επίδομα και τα τρόφιμα;
Απ. Ασφαλέστατα. Και πρέπει να πω ότι όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς να τις χαρακτηρίζω ως ανάλγητες, πολύ λίγο ενδιαφέρον επιδείκνυαν για τους εγκλωβισμένους. Και για τους Καρπασίτες και για τους Μαρωνίτες. Και ήταν για αυτό το λόγο που τους πιέζαμε με διάφορες δραστηριότητες και κινητοποιήσεις. Εμείς επιτύχαμε και την δημιουργία οικοτροφείων και την αποστολή τροφίμων και τα επιδόματα και όλα τα συναφή. Δυστυχώς όμως και το λέω χωρίς καμία επιφύλαξη απαιτούνταν αγώνες για να εξασφαλίσουμε για τους εγκλωβισμένους τα αυτονόητα. Ούτε να ψηφίζουν δεν μπορούσαν για να καταλάβετε οι εγκλωβισμένοι μας. Και με νομοσχέδιο που υπέβαλε ο τότε βουλευτής Δημήτρης Ηλιάδης, ο σημερινός υπουργός Γεωργίας, εξανάγκασε όλα τα κόμματα να το ψηφίσουν για να έχουν το δικαίωμα οι εγκλωβισμένοι να ψηφίζουν στις Βουλευτικές και Προεδρικές εκλογές. Αυτά και πολλά άλλα έχουμε πετύχει μέσα από τους αγώνες μας Καρπασίτες και Μαρωνίτες. Για να στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν εκεί και έγιναν θυσία για να κρατήσουν ζωντανή την ιστορία μας. Όλος λοιπόν αυτός ο αγώνας έφερε τους Καρπασίτες και τους Μαρωνίτες πολύ πιο κοντά.
Ερ. Κύριε Φαλά έχουμε ίσως προσπεράσει μια σημαντική συμφωνία για τους εγκλωβισμένους που αν δεν κάνω λάθος ήταν η σημαία αυτού του αγώνα;
Απ. Α.. Θεέ μου πολύ σωστά και σας ευχαριστώ. Η Τρίτη Βιέννη. Η συμφωνία της Τρίτης Βιέννης ήταν ιδέα που έριξα εγώ στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο όταν εξεδίωχναν οι Τούρκοι τετρακόσιους με πεντακόσιους εγκλωβισμένους την μέρα το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου του 1975 από το ανατολικό κυρίως κομμάτι της Καρπασίας. Σε δέκα μόνο μέρες έδιωξαν μερικές χιλιάδες. Οργανώσαμε τότε μια Πανκαρπασιακή συγκέντρωση στο τότε παλαιό οίκημα της ΠΑΣΥΔΥ με χιλιάδες παρόντες. Είχε καταληφθεί και ο γύρο χώρος μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο. Ήταν και πρώτη είδηση στο ΡΙΚ που ήταν τότε το μοναδικό ΜΜΕ. Εκεί εγκρίναμε ένα ψήφισμα προς τον Πρόεδρο Μακάριο το οποίο επιδώσαμε την επομένη 30 Ιουνίου 1975 σε συνάντηση που είχαμε μαζί του στο Προεδρικό που σημειώστε ήταν ακόμη στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών. Του επιδώσαμε το ψήφισμα και τον ρωτήσαμε τι θα γίνει με αυτό το δράμα. Πως θα σταματήσει αυτό το εθνικό ξεκαθάρισμα.
Ερ. Τότε μιλάμε για πολλές χιλιάδες εγκλωβισμένων κύριε Φαλά;
Απ. Μιλάμε τον Αύγουστο του 1975 όταν έγινε η συμφωνία της τρίτης Βιέννης για 16000 εγκλωβισμένους εκ των οποίων δώδεκα χιλιάδες στην Καρπασία και τέσσερεις χιλιάδες στα Μαρωνίτικα χωριά και στην Κερύνεια, στο Ντομ και στο Πέλλαπαις. Τότε λοιπόν στην συνάντηση που είχαμε με ρώτησε ο Μακάριος «Τι εισηγήστε μωρέ πρακτικά τι μπορούμε να κάνουμε;». Του είπα τότε εγώ «Μακαριότατε αφού μας είπατε προηγουμένως δεν έχουμε τις δυνάμεις να παρεμποδίσουμε την φυγή και των τελευταίων τουρκοκυπρίων που απέμειναν κυρίως στην περιοχή της Πάφου (περίπου έξι χιλιάδες) και αφού θα τους αφήσετε καλόν θα ήταν να διαπραγματευτούμεν το θέμα για να διασφαλίσουμε την παραμονή των Καρπασιτών και Μαρωνιτών εγκλωβισμένων στα σπίτια τους». «Καλή ιδέα μωρέ» ήταν η συγκεκριμένη φράση που χρησιμοποίησε ο Μακάριος ως απάντηση. Να πάτε μου είπε στον Κλήριδη, ήταν τότε Πρόεδρος της Βουλής και διαπραγματευτής, και να του υποβάλετε την ιδέα και μέχρι να πάτε θα τον πάρω και εγώ τηλέφωνο και είμαι βέβαιος θα το χειριστεί αναλόγως. Φύγαμε από το τότε Προεδρικό Γραφείο και πήγαμε απευθείας στον Πρόεδρο της Βουλής ο οποίος μας είχε δεχθεί αμέσως. Του ανέπτυξα εκεί την σκέψη μαζί με την επιτροπή. Σε λίγες ημέρες άρχιζε στην Βιέννη ο τρίτος γύρος των διακοινοτικών συνομιλιών, γι’ αυτό και ονομάζεται συμφωνία της τρίτης Βιέννης. Εκεί πράγματι ο Γλαύκος Κληρίδης διαπραγματεύτηκε αυτήν την ιδέα και κατάφερε να καταλήξει στην γνωστή συμφωνία της τρίτης Βιέννης. Από τότε έως και σήμερα ευγνωμονούμε τον Κληρίδη επειδή αυτή η συμφωνία ήταν και είναι ισχυρότατο όπλο στα χέρια των Καρπασιτών και των Μαρωνιτών. Η συμφωνία κάλυπτε πλήρως και τους Μαρωνίτες ακόμα και τους εγκλωβισμένους της πόλης της Κερύνειας. Μιλούσε συγκεκριμένα για Ελληνοκύπριους που ζουν στην κατεχόμενη πλαυρά και ξέρετε ότι συνταγματικά οι Μαρωνίτες ανήκουν στην Ελληνική κοινότητα και θεωρούνται Ελληνοκύπριοι.
Ερ. Μπορεί να μην εφαρμόστηκε πλήρως η συμφωνία αλλά εσείς θεωρείτε ότι ήταν το μεγαλύτερο όπλο στον αγώνα σας;
Απ. Και είναι ακόμα. Είναι ισχυρότατο όπλο και εάν το εγκαταλείψουμε δε νομίζω να μας μένουν πολλά όπλα να χρησιμοποιήσουμε διότι δυστυχώς γεωγραφικά εφόσον μιλούμε για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία πέφτουμε η Καρπασία και τα Μαρωνιτικά χωριά μέσα στην Τουρκική ζώνη. Όμως αυτά τα στοιχεία ιδιαιτερότητας και αυτή η συμφωνία που έγινε ενώπιο των Ηνωμένων Εθνών μας δίνουν πολλά όπλα για να εξασφαλίσουμε κάτι διαφορετικό. Στη βάση αυτή εξάλλου βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο στις προσπάθειες λύσης του κυπριακού θέμα ειδικού καθεστώτος τόσο για την Καρπάσια όσο και για τα Μαρωνίτικα χωριά. Ας μη ξεχνάμε παράλληλα ότι την πλήρη εφαρμογή της τρίτης Βιέννης την διεκδικούμε και σήμερα. Με όλες τις ηγεσίες και την σημερινή του Προέδρου Χριστόφια διεκδικούμε την εφαρμογή της ακόμη και ως μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Και ως δείγμα της καλής θέλησης από την πλευρά της Τουρκίας ότι θα εφαρμόσει μιαν ευρύτερη λύση.
Ερ. Απ’ όσα μας έχετε πει εξάγουμε το συμπέρασμα πως η συμφωνία της τρίτης Βιέννης ήταν το μέγα επίτευγμα;
Απ. Μέγα επίτευγμα πρώτα απ’ όλα των ιδίων των Καρπασιτών και Μαρωνιτών με πρωτεργάτη την Συντονιστική Επιτροπή Καρπασίας. Και είμαστε πολύ περήφανοι που είχαμε σύμμαχους τους Μαρωνίτες επειδή ο ένας βοηθά τον άλλο. «Το ένα χέρι νήβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο». Και συνεχίζουμε να είμαστε σε κοινό αγώνα και σε κοινή πορεία.
Ερ. Κύριε Φαλά πέραν από τα μεγάλα ζητήματα πολιτικής ήταν και τα ανθρώπινα ζητήματα της καθημερινότητας. Επειδή έχουμε και εμείς οι ίδιοι βιώσει αυτή την καθημερινότητα σας θυμούμαστε να είστε κοντά στα παιδιά των εγκλωβισμένων, σας θυμούματσε στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας, σας θυμούμαστε στις επιτροπές της Βουλής στα κυβερνητικά γραφεία. Τα κρατάτε στη μνήμη σας όλα αυτά;
Απ. Είναι πολύ ζωντανά στη μνήμη μου. Είμαστε δυστυχώς να δίνουμε μάχες και προς τους Τούρκους αλλά και προς τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας οι οποίες κατά τρόπο ιδιαίτερα απαράδεκτο και γελοίο μπορώ να τον χαρακτηρίσω παρεμπόδιζαν τους Καρπασίτες και τους Μαρωνίτες να φέρουν ένα κιλό χαλλούμια ή ένα κιλό κολοκάσι ή καράολους, αυγά, αγρέλλια, μέλι και πολλά άλλα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ιστορία με τα αγρέλια του Κατσιολούδη. Και με αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω ειδική αναφορά στον αείμνηστο Παύλο Κατσιολούδη ως τον καλύτερο εγκλωβισμένο και από τους Καρπασίτες και τους Μαρωνίτες. Και για να σας το λέω αυτό έχω τους δικούς μου ειδικούς λόγους. Χωρίς να υποτιμώ οποιονδήποτε άλλον εγκλωβισμένο. Στο οικοτροφείο με τα παιδιά των εγκλωβισμένων γνώρισα πολλά παιδιά της Μαρωνίτικης κοινότητας. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά, ως μικρό τότε παιδί και τον εκδότη σήμερα της εφημερίδας σας τον κ. Γιαννάκη Μούσα με τον οποίο με συνδέει μακρά φιλία και πολλοί κοινοί αγώνες για τους εγκλωβισμένους. Εδώ θα πρέπει να σας πω πως για δεκαπέντε χρόνια δεν πέρασαν Χριστούγεννα ή Λαμπρή που να μην έχω εδώ στο σπίτι μου πέντε δέκα είκοσι παιδιά εγκλωβισμένων. Πάντα φρόντιζα να τους φιλοξενώ και να νιώθουν έτσι μιαν άνεση μακριά από τους γονείς τους. Το χαιρόμουν πραγματικά και έως τώρα που το θυμούμαι χαίρομαι. Ότι μπορούσα έκαμα.
Ερ. Συνοψίζοντας κύριε Φαλά ποιους θα ονομάζατε ως τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της μακράς πορείας; Αυτού του αγώνα;
Απ. Πρώτα η τόλμη τους να παραμείνουν στα χωριά και στα σπίτια τους. Είναι το πρώτιστο αυτό που μας έδωσε επιχειρήματα να αγωνιστούμε. Και γι’ αυτό τους λέμε ηρωικούς εγκλωβισμένους. Ακόμη και εάν κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν στην πράξη ακόμα και σήμερα είναι ήρωες. Δεν παριστάνουν τους ήρωες. Είναι ήρωες. Η συμφωνία της Τρίτης Βιέννης ήταν το δεύτερο. Μας έδωσε το πολιτικό και νομικό υπόβαθρο να αγωνιστούμε. Η παρέμβαση του Βατικανού ήταν επίσης αποφασιστικής σημασίας και μας βοήθησε να κρατηθούν οι εγκλωβισμένοι από την πρώτη σχεδόν στιγμή μετά το 1974. Και τώρα που θα έρθει στην Κύπρο ο Πάπας θα επιδιώξω να τον συναντήσω και να τον ευχαριστήσω. Επειδή ήταν στήριγμα και για μας αφού όσα πετύγχαναν για τους Μαρωνίτες τα διεκδικούσαμε και για τους Καρπασίτες. Αυτά τα τρία πιστεύω ήταν οι κύριοι παράγοντες που μα έδωσαν την δυνατότητα να αγωνιστούμε για τους εγκλωβισμένους. Ένα άλλο ασφαλώς που πετύχαμε πρόσφατα και που αποτελεί μέγα επίτευγμα ήταν η επαναλειτουργία του Γυμνασίου Ριζοκαρπάσου μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια. Αυτό θα το παρομοίαζα με το αν το οικουμενικό Πατρειαρχείο θα πετύχει την επαναλειτουργία της θεολογικής σχολής της Χάλκης.
Ερ. Κύριε Φαλά έτσι εν κατακλείδι θα ήθελα να μας πείτε εάν ποτέ σε αυτή την πορεία έχετε ξεχωρίσει τους Καρπασίτες από τους Μαρωνίτες;
Απ. Ποτέ. Ούτε θα τους ξεχωρίσω ποτέ. Είναι κοινός ο αγώνας. Κοινή η πορεία και θα ήταν μέγιστο λάθος εάν οποιοιδήποτε επιδιώξουν να διαχωρίσουν αυτό τον αγώνα. Και το επιχείρησαν στο παρελθόν και από πλευράς Καρπασιτών και από πλευράς Μαρωνιτών. Χωρίς ευτυχώς να το πετύχουν. Εάν πέσουμε στην παγίδα να διακόψουμε αυτήν την συνεργασία και αυτήν την κοινή πορεία θα χάσουμε και για την Καρπασία και για τους Μαρωνίτες. Να είστε απόλυτα σίγουροι γι΄ αυτό.
