Συνέντευξη στον Τύπο των Μαρωνιτών (Τεύχος 130)
Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας “Ο Τύπος των Μαρωνιτών” ο κ. Ρομπέρτο Καράχαννας, Γενικός Διευθυντής Εγχώριας και Διεθνούς Εμπορίας του Ομίλου Ελληνικά Πετρέλαια και Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΚΟ, ο οποίος κατάγεται από τον Ασώματο Κερύνειας και διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα με την οικογένειά του. Ο κ. Καράχαννας μας μίλησε για την επαγγελματική του σταδιοδρομία και την πορεία του μέχρι να φτάσει τόσο ψηλά και να διαπρέψει στον τομέα του, ενώ κάνει λόγο για το πως είναι να ζεις στην Ελλάδα του σήμερα και ιδιαίτερα για το πως είναι να ζεις μακριά από την κοινότητά σου και τους δικούς σου ανθρώπους. Μιλά για τις τεράστιες ευθύνες που έχει σήμερα και τονίζει ότι δεν ήταν αυτοσκοπός του να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Ερωτηθείς για τις αναμνήσεις του από τον Ασώματο, λέει ότι ήταν μικρό παιδί τότε, εντούτοις γνωρίζει τα πάντα για το χωριό του και θεωρεί πολύ άδικο να μην μπορείς να πας πίσω στο σπίτι σου. Τέλος, σε ερώτηση αν βλέπει το μέλλον του στην Κύπρο, αναφέρει ότι τα πάντα εξαρτούνται από την οικογένειά του, αν και κολυμπώντας ακόμη θα πήγαινε στην Κύπρο!
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1967. Ο πατέρας του Αντώνης και η μητέρα του Ευγενία κατάγονταν και οι δύο από τον Ασώματο Κερύνειας. Ο πατέρας του ήταν γιος του Γιάννη Καραχάννα και της Ελένης Καραχάννα (το γένος Χατζηιωσήφ με καταγωγή από την Αγία Μαρίνα) και η μητέρα του κόρη του Ηλία Καρταπάνη και της Ελένης Καρταπάνη (το γένος Φραντζιά). Και οι δύο του γονείς, Αντώνης και Ευγενία, απεβίωσαν από διαφορετικές νόσους καρκίνου το 2004 και 2015 αντίστοιχα. Έχει δύο αδελφές μεγαλύτερες κατά 3 και 4 χρόνια, την Λάουρα, που κατοικεί στη Λεμεσό και την Έλενα η οποία διδάσκει στο University of Georgia και κατοικεί στην Αμερική. Αποφοίτησε από το το Grammar School με άριστα και το 1986 πήγε στην Αμερική όπου με υποτροφία Fulbright σπούδασε Οικονομικά με εξειδίκευση στα Χρηματοοικονομικά και τη Λογιστική. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA) από το Πανεπιστήμιο Lehigh στην Πενσυλβανία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και Ορκωτός Ελεγκτής, CPA, μέλος του AICPA (American Institute of Certified Public Accountants), αλλά και του ΣΕΛΚ (Σύνδεσμος Εγκεκριμένων Λογιστών Κύπρου). Εργάστηκε ενώ ήμουν ακόμη φοιτητής, αρχικά στην Αμερική στην τότε Coopers & Lybrand (σημερινή PWC) και μετέπειτα στη Κύπρο όπου ο κ. Αντώνης Χατζηρούσος, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα.
Το 1995 αν και αρκετά νέος ακόμη, αποδέχθηκε την πρόταση της Dow Jones με έδρα την Ελλάδα, αναλαμβάνοντας τη θέση του περιφερειακού Οικονομικού Διευθυντή EMEA (Ευρώπης & Μέσης Ανατολής). Στα χρόνια που ακολούθησαν, διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου αποκομίζοντας από πολύ νωρίς σημαντικές εμπειρίες στη διοίκηση επιχειρήσεων. Το 2001 μετακόμισε στον χώρο της ναυτιλίας και στην Royal Olympic Cruises, εταιρία κρουαζιερόπλοιων, εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Αμερικής, προκειμένου να γνωρίσει σε βάθος έναν άλλον πολύ σημαντικό κλάδο. Στον χώρο αυτό έμεινε μέχρι και τις αρχές του 2006 ως Οικονομικής Διευθυντής της Capital Maritime & Trading του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη και στην οποία είχε την τύχη να ηγηθεί της ένταξης της στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Από το 2006 εργάζεται στον Όμιλο Ελληνικά Πετρέλαια. Η πρώτη του θέση ήταν αυτή του Διευθυντή Οικονομικής Ενοποίησης και Ανάλυσης Ομίλου. Στη συνέχεια ανέλαβε Γενικός Διευθυντής Οικονομικών Υπηρεσιών της μεγαλύτερης Εμπορικής εταιρίας της Ελλάδας, ΕΚΟ ΑΒΕΕ. Από το 2015, βρίσκεται στη θέση του Γενικού Διευθυντή Εγχώριας και Διεθνούς Εμπορίας Ομίλου Ελληνικά Πετρέλαια και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΚΟ, με ετήσιες πωλήσεις άνω των €6,5 δις. Επιπλέον, εξελέγη Πρόεδρος του Σύνδεσμου Εταιριών Εμπορίας Πετρελαιοειδών Ελλάδος (ΣΕΕΠΕ).
Όπως ο ίδιος αναφέρει, «οφείλουμε τα πάντα στους γονείς μας οι οποίοι στερήθηκαν πάρα πολλά προκειμένου να μεγαλώσουν εμένα και τις δύο αδερφές μου, να μας στείλουν σε ιδιωτικά σχολεία και να μας σπουδάσουν. Μας δίδαξαν ότι πάνω απ΄ όλα είναι ο θεσμός της οικογένειας και το ίδιο προσπαθώ και εγώ με τη σειρά μου να μεταφέρω στα δικά μου παιδιά, τον γιο μου Αντώνη (γεννημένος το 1999) και την κόρη μου Μαρισόφη (γεννηθείσα το 2000), που απέκτησα από τον γάμο μου με την Ελληνίδα και Χριστιανή Ορθόδοξη στο θρήσκευμα σύζυγο Στέλλα, με την οποία είμαστε παντρεμένοι από το 1999».
- Είστε σήμερα ένας απόδημος Μαρωνίτης ο οποίος διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα. Μιλήστε μας λίγο για το πως είναι να ζεις μακριά από την κοινότητα και τους δικούς σου ανθρώπους.
Καταρχάς να πω ότι τα παιδικά μας χρόνια ήταν δύσκολα. Είμαστε παιδιά της εισβολής. Μεγαλώσαμε σε χωράφια σε πολύ πιο άγριες καταστάσεις από αυτές που βιώνουν τα παιδιά μας σήμερα. Αυτό ίσως μας έκανε πολύ πιο ανταγωνιστικούς. Κάποτε ο ραλίστας πρωταθλητής Άυρτον Σέννα είπε ότι ο δεύτερος είναι ο πρώτος από τους χαμένους, και γι’αυτό εγώ στη ζωή μου πάντα κυνηγάω να είμαι πρώτος. Όσοι με ήξεραν παιδί, ήξεραν ένα παιδί ατίθασο, πολύ ανταγωνιστικό, δύσκολο, όμως ένα παιδί με καλοσύνη και ψυχή. Και μετά από τόσα χρόνια, η ψυχή παραμένει. Η ζωή έχει δυσκολίες, όμως το πείσμα, η θέληση, το κουράγιο και η ψυχή πάντα βρίσκουν τον δρόμο και τις λύσεις.
Είναι πολύ δύσκολο να ζεις μακριά από σπίτι σου, ιδιαίτερα αν έχεις μεγαλώσει μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η οικογένεια ήταν κεντρικός πυλώνας της ανατροφής σου. Όσοι γνώρισαν τον πατέρα μου, ίσως μπορούν να καταλάβουν καλύτερα τι εννοώ. Με την οικογένειά μου κάθε Κυριακή πηγαίναμε πρωί στην εκκλησία και μετά στον Κοτσιάτη, όπου κατοικούσε αρχικά ο παππούς μου μετά την εισβολή, μαζί με όλους τους θείους, θείες και ξαδέλφια. Το να ακούς τις ιστορίες των παλιών, το να καταλαβαίνεις τις ρίζες σου, το DNA σου, σε κάνει στην πορεία καλύτερο άνθρωπο. Ίσως όταν μετά ακούς το τσιαττιστό «όταν πεθάνουν οι παλιοί, που να βρεις σπίτι με αυλή» να έχει άλλο νόημα. Γιατί για μένα η αυλή δεν αναφέρεται στον φυσικό χώρο της αυλής, αλλά στα ήθη και έθιμα και ηθικές αρχές που κουβαλούσαν μαζί τους οι παλιοί. Γιατί για μένα, μπορεί οποιοσδήποτε στον κόσμο να ακούσει Μαρινιωτού, αλλά πόσοι την ακούν και βράζει το αίμα τους; Γιατί μπορεί να πας το Πάσχα εκκλησία, αλλά αν δεν ακούσεις το Πσχύχο, έκανες Πάσχα στη ψυχή σου; Γι’αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα να είμαι κοντά στα 25 χρόνια τώρα μακριά από τους δικούς μου. Παρά τα πολλά χρόνια που βρίσκομαι μακριά από την πατρίδα μου δεν έπαψα ποτέ να αισθάνομαι μέλος της κοινότητας μας. Τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου επισκεπτόμαστε συχνά την Κύπρο και έχουμε κρατήσει πολύ ισχυρούς δεσμούς με τη Μαρωνίτικη κοινότητα και την Κύπρο. Έχω βαφτίσει και τα δύο μου παιδιά στην εκκλησία της Παναγίας των Χαρίτων, στη μνήμη του Χωροεπισκόπου μας Περ Ζιάν, ο οποίος όπου και αν μας έβλεπε μας αποκαλούσε τα παιδιά της Παναγίας. Και είναι αυτή η βαθιά αγάπη για την Παναγία μας, τη μάνα του Χριστού, που εμένα προσωπικά με συγκλονίζει. Είχα την ευλογία να έχω μια τέτοια μάνα και εγώ, μια μάνα χωρίς ίχνος κακίας μέσα της, μια πολυεύσπλαχνη μητέρα που είχε μέσα της μόνο αγάπη. Νοιώθω τυχερός που κατάφερα, παρόλη την απόσταση και για την μάνα μου αλλά και για τον πατέρα μου, να φανώ αντάξιος της αγάπης και της προσφοράς και των στερήσεων τους, όταν μέσα από τις δοκιμασίες που και οι δύο πέρασαν μέσα στα νοσοκομεία, τα ιδρύματα καρκινοπαθών και τα τόσα άλλα, εγώ και οι αδελφές μου ήμασταν δίπλα τους. Είναι δύσκολο να είσαι ξενιτεμένος, να μην έχεις ελεύθερο χρόνο, να έχεις υποχρεώσεις, και παρόλα αυτά να βρίσκεσαι εκεί. Φανταστείτε όμως να υποφέρεις και να μην έχεις τα παιδιά σου δίπλα σου. Πόσο πόνο θα κουβαλήσεις μαζί σου και στην άλλη ζωή;
Τα παιδιά μου φυσικά, μεγαλώνοντας στην Ελλάδα αισθάνονται πλέον Έλληνες σε μεγάλο βαθμό, χωρίς όμως να ξεχάσουν ποτέ την καταγωγή τους. Μάλιστα ο γιος μου Αντώνης, ο οποίος μέχρι πέρυσι έπαιζε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα (αρχηγός στην ομάδα Νέων Κ20 του Πανιωνίου), είχε κληθεί τόσο στην Εθνική Κύπρου των Νέων όσο και στην αντίστοιχη της Ελλάδος. Ευτυχώς (και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα) επέλεξε να πάει να σπουδάσει παίζοντας ποδόσφαιρο και αυτός με υποτροφία στην Ατλάντα της Αμερικής και δε χρειάστηκε να επιλέξει σε ποια εθνική ομάδα τελικά θα αγωνιστεί. Παρόλα αυτά είμαι πολύ περήφανος που και ο ίδιος, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, δηλώνει Μαρωνίτης και σέβεται και αγαπά την καταγωγή μας, όπως και η κόρη μου Μαρισόφη, εξίσου άριστη μαθήτρια και η οποία θα σπουδάσει Νομική το ερχόμενο έτος στην Αγγλία. Για να γίνει βέβαια αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε και η σύζυγος μου Στέλλα, η οποία είχε πολύ σημαντική συνεισφορά στην ανατροφή των παιδιών μας και την ευχαριστώ πολύ γιατί σεβάστηκε στον απόλυτο βαθμό τις ρίζες και την καταγωγή μου.
- Η κατάσταση στην Ελλάδα, κυρίως όσον αφορά την οικονομία, δεν είναι και η πιο ελπιδοφόρα τελευταία. Πως είναι να ζεις στην Ελλάδα του σήμερα;
Η παρατεταμένη κρίση που ζούμε στην Ελλάδα πραγματικά έχει επηρεάσει όλη την κοινωνία. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες και η υπομονή του κόσμου έχει πια εξαντληθεί. Παρόλα αυτά βρίσκει το κουράγιο να παλέψει κάθε μέρα και περισσότερο προκειμένου να πετύχει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του. Πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί κυρίως από τον απλό κόσμο που δεν το βάζει κάτω τόσα χρόνια και κάθε μέρα βρίσκει το σθένος να ανταπεξέλθει στις ολοένα και μεγαλύτερες αντιξοότητες. Από αυτόν κυρίως τον απλό κόσμο αντλώ και εγώ δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσω με αισιοδοξία τα τόσα προβλήματα που καλούμαι να λύσω ως υπεύθυνος για πάνω από 20.000 υπαλλήλους. Η Ελλάδα χρειάζεται σταθερότητα. Αυτή μπορεί να φέρει επενδύσεις και να βοηθήσει να βγει η χώρα από την κρίση. Η πολιτική αποσταθεροποίηση όμως καθώς και η αλλαγή κυβερνήσεων δεν βοηθάνε σε αυτή την κατεύθυνση. Εγώ δηλώνω τυχερός γιατί το Κυπριακό μου διαβατήριο με γλύτωσε από την εμπλοκή μου στα πολιτικά. Από την άλλη μεριά, η εγκληματικότητα γίνεται όλο και πιο έντονη. Ληστείες, φόνοι, απαγωγές. Δύσκολο περιβάλλον και για την επιχειρηματικότητα αλλά και για να μεγαλώσεις παιδιά.
- Είστε σήμερα Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΚΟ και Γενικός Διευθυντής Εμπορίας στον Όμιλο Εταιρειών Ελληνικά Πετρέλαια. Πως πετύχατε να φτάσετε τόσο ψηλά; Μιλήστε μας λίγο για την επαγγελματική σας πορεία. Είναι πολλές οι ευθύνες και τα καθήκοντά σας σήμερα;
Δεν έκανα κάτι συγκεκριμένο, ούτε είχα αυτοσκοπό να γίνω οπωσδήποτε Γενικός Διευθυντής ή Διευθύνων Σύμβουλος μιας εταιρίας. Αυτό που έκανα από μικρός είναι να δουλεύω πάντα σκληρά με γνώμονα τις ηθικές μου αρχές και το καλό της εταιρίας και κανενός άλλου. Δεν είχα ποτέ μου προσωπική ατζέντα και κυνηγάω πάντοτε μόνο τους στόχους που θέτει η εταιρία μου. Ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα είναι η επιλογή και η διαχείριση των ανθρώπων που έχει κάποιος δίπλα του. Από ένα σημείο και πέρα οι άνθρωποί σου είναι πιο σημαντικοί από εσένα τον ίδιο. Είχα και έχω την τύχη να έχω δίπλα μου εξαιρετικούς συνεργάτες αλλά και ανθρώπους και πραγματικά χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν σήμερα εδώ που είμαι. Και έχω σαν αρχή να κάνω ότι μπορώ προκειμένου να είμαι πάντοτε δίκαιος και σωστός απέναντι τους. Ο χαρακτήρας μου σίγουρα με βοήθησε. Στην Ελλάδα με αποκαλούν «τίγρη». Ίσως το DNA εξ Αγίας Μαρίνας να με έκανε πιο επιθετικό. Κάποτε είχα μια συζήτηση με τον πάτερ Μιγκέλ στην Πάφο περί Χριστιανισμού. Τον ρώτησα γιατί εμείς οι Χριστιανοί γινόμαστε θύματα και του εξήγησα ότι ο Χριστός είπε αν σου δώσουν ένα χαστούκι, να γυρίσεις και από την άλλη να σου δώσουν και δεύτερο. Η απάντηση του ήταν μοναδική. Μου λέει «Ναι αλλά ο Χριστός δεν είπε τι θα γίνει μετά το δεύτερο χαστούκι». Είμαι βαθιά θρησκευόμενος. Πιστεύω και ζω με αγάπη. Αλλά, όπως στη ζωή μας, έτσι και στις επιχειρήσεις, η αγάπη δεν πρέπει να παρεξηγείται. Οι επιχειρήσεις διοικούνται και με αγάπη αλλά και με δικαιοσύνη. Εκεί ένας καλός μάνατζερ πρέπει να κρίνει το σωστό.
Άλλωστε για μένα οι αρχές παραμένουν ίδιες είτε διοικείς μια μικρή εταιρία, είτε μια εταιρία σαν την ΕΚΟ με παρουσία σε 6 χώρες, κύκλο εργασιών άνω των 6,5 δις (σχεδόν όσο ο ετήσιος προϋπολογισμός της Κύπρου), πάνω από 2.000 πρατήρια και ηγετική θέση σε όλους τους κλάδους εμπορίας καυσίμων (αεροπορία, ναυτιλία και βιομηχανία). Οι ευθύνες είναι πάρα πολλές αφού η ΕΚΟ κινεί κυριολεκτικά γη, ουρανό και θάλασσα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και επηρεάζει την καθημερινότητα, άνω των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων στην περιοχή και άνω των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων αν προσθέσουμε τον κλάδο του τουρισμού. Μεγαλώνοντας έχω κάνει ότι δουλειά μπορεί να φανταστεί κάποιος. Δούλεψα στην ηλικία των 15 ετών στην Coca Cola στις φορτώσεις, στο Salamis Tours κλητήρας, με τον νονό μου τον Αντώνη Μαλτέζο στις οικοδομές (έχω ακόμη το πρώτο δεκάλιρο που μου έδωσε – δεν ξέρω αν το άξιζα τότε, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο νονός μου δεν μου το έδωσε για τη δουλειά μου τότε!), καθάριζα πισίνες, εργάστηκα ως σερβιτόρος, busboy καθαρίζοντας τραπέζια στα diners του αδελφού του Σωτήρη Καϊάφα, κυρίου Ανδρέα στο New Jersey και τόσα άλλα. Αυτά με έκαναν να καταλάβω τι σημαίνει δουλειά. Αυτά με έκαναν καλύτερο άνθρωπο ώστε σήμερα να μπορώ να αξιολογώ τη δουλειά ακόμη και του φύλακα στην πόρτα της εισόδου. Αν είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανος είναι το γεγονός ότι μπορώ σήμερα, από τη θέση που είμαι, να δώσω βοήθεια
σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Να βοηθήσω τα παιδιά, τους φτωχούς. Αυτό είναι τελικά ευλογία. Το να έχεις κάποια θέση εξουσίας και να μην βοηθάς αυτούς που έχουν ανάγκη είναι ότι χειρότερο.
Όσο για τις ευθύνες, απλά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος. Όμως οι εμπειρίες είναι αυτές που σε οδηγούν και σε προστατεύουν από τις κακοτοπιές. Πρέπει να αποφασίζεις και να επιλέγεις γρήγορα πως και τι κάνεις. Εκεί να είστε σίγουροι ότι η Παναγία, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, η Αγία Μαρίνα, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Μάρωνας, ο Άγιος Σιάρπελ, η Αγία Φαουστίνα, ο Άγιος Αντώνης μας και όλοι οι Αγίοι μας παίζουν σημαντικό ρόλο στην ασπίδα προστασίας που μας παρέχουν.
- Τι αναμνήσεις έχετε από τον Ασώματο; Έχετε επισκεφτεί τον Ασώματο πρόσφατα; Αν ναι, ποια κατάσταση συναντήσατε και πως νιώσατε;
Πολύ λίγες είναι οι αναμνήσεις μου αν και όσο περνάει ο χρόνος, τόσο πολύ ανατρέχω να μάθω περισσότερα. Ήμουν σχεδόν 7 χρονών στην εισβολή. Έχω ακούσει όμως κάθε ιστορία του χωριού μας. Ο Ασώματος είχε πάντα εργατικό και ήσυχο κόσμο. Έχω παίξει μικρότερος μπάλα με την ΕΝΑ Ασωμάτου και έζησα από κοντά το χωριό (έστω και στην προσφυγιά), τους ανθρώπους στο καφενείο αλλά και τη νοοτροπία τους. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των προσευχών μου. Σαν οικογένεια έχουμε την τιμή και ευλογία να είμαστε οι «γιορτάρηδες» και να γιορτάζουμε τον Αρχάγγελο μας. Αυτό κάνει κάθε χρόνο ο γαμπρός μου ο Μιχάλης Καρταπάνης που έχει και το όνομα του Αρχαγγέλου, μαζί με την αδελφή μου Λάουρα. Έχω επισκεφθεί το χωριό μας και την εκκλησία μας. Είναι τόσο άδικο να μην μπορείς να πας πίσω στο σπίτι σου. Τα σπίτια των παππούδων μου κατεδαφίστηκαν και τα δύο. Ο Θεός όμως είναι μεγάλος και η δικαιοσύνη πάντα απονείμεται. Ο Ταξιάρχης να είσαστε σίγουροι το σπαθί του το κρατά. Και να σας θυμίσω είμαστε κάπου μετά το δεύτερο χαστούκι…
- Πολλοί απόδημοι Μαρωνίτες σε κάποιο στάδιο επιστρέφουν μόνιμα στον τόπο τους. Πιστεύετε ότι εσείς θα επιστρέψετε μόνιμα στην Κύπρο σε κάποιο στάδιο της ζωής σας; Είναι κάτι που σκέφτεστε;
Στη ζωή μου έχω μάθει ότι «τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν» που είχε πει ο μεγάλος φιλόσοφος Ηράκλειτος, δηλαδή όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν μένει ίδιο. Το σημαντικό δεν είναι το που ζεις αλλά με ποιους ζεις. Αν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται τότε και στην έρημο θα είσαι ευτυχισμένος όπως είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια οι Βεδουίνοι. Θα μπορούσα να φανταστώ το μέλλον μου και στην Κύπρο και στην Ελλάδα αλλά ακόμη και στην Αμερική, πάντα όμως με δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου. Είμαι παντρεμένος στην Ελλάδα και οι αποφάσεις μου πρέπει να παίρνονται από κοινού με τη σύζυγο μου, η οποία έχει οικογένεια στην Ελλάδα. Στο ερώτημα αν θα ήθελα να επιστρέψω πίσω, απαντώ ευθέως και λέω: Κολυμπώντας ακόμη! Τι δεν θα έδινα να είμαι κάπου ανέμελα με συγγενείς και φίλους και να τραγουδώ την Μαρινιωτού.
- Η Μαρωνιτική Κοινότητα, στον αγώνα της για επιβίωση αναμφίβολα χρειάζεται ανθρώπους πετυχημένους σαν και εσάς. Είστε έτοιμος να ανταποκριθείτε σε ένα τέτοιο κάλεσμα;
Όπως είπα και πιο πάνω, ποτέ μη λες ποτέ. Τώρα δεν νοιώθω ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αν μια μέρα μπορέσω να συγκριθώ σε εκτόπισμα, και σε αγάπη και πάθος για την κοινότητα όπως τον αείμνηστο Μαυρίδη, τότε ίσως το σκεφτώ. Και αναφέρομαι στον Μαυρίδη γιατί αν και σε αντίπαλα στρατόπεδα, ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε «Γκρεμίζει πόρτες για να υπερασπιστεί τους Μαρωνίτες, αγνοώντας τις επιπτώσεις που μπορεί αυτό να έχει στον ίδιο». Είναι εύκολο νομίζετε ο καθένας από εμάς να αφήσει το εγώ και να ταχθεί απόλυτα στην κοινότητα; Να σταυρωθεί για την κοινότητα στο όνομα του κάθε Μαρωνίτη αν χρειαστεί; Όταν νοιώσει κάποιος έτοιμος να το κάνει, να είσαστε σίγουροι, εγώ θα ταχθώ μαζί του. Ο καθένας μπορεί να βοηθήσει την κοινότητα και από τον πλανήτη Άρη αν μπορεί και θέλει. Ενότητα χρειαζόμαστε. Είμαστε πολύ λίγοι και καλό είναι να το καταλάβουμε και να μονιάσουμε.
7. Ένα καταληκτικό μήνυμα προς τους Μαρωνίτες της Κύπρου.
- Όποιος ξεχνά το παρελθόν του, έχει μπροστά του ένα αβέβαιο μέλλον
- Πατρίδα δεν είναι ο τόπος που μεγάλωσες αλλά αυτό που σου έβαλαν οι πρόγονοι σου στη ψυχή
- Όποιος πιστεύει ότι υπάρχει πολυτιμότερο αγαθό από την Πατρίδα του, αυτός είναι άξιος για την πιο μεγάλη περιφρόνηση (Σοφοκλής, Αντιγόνη στίχοι 182-183)
- Πιστέψτε στο DNA μας. Έχουμε απίστευτη δύναμη και μυαλό. Στις εποχές που έρχονται, οι Μαρωνίτες πρέπει να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Να κρατήσουμε τις ρίζες μας, να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τις αξίες μας και να πάμε ακόμα πιο ψηλά.
