Συνέντευξη της Γυναίκας της Χρονιάς στην Κατηγορία ΟΠΑΠ Κοινωνική Προσφορά, Μαίρης Κατσιολούδη
«Ανοίξτε διάπλατα την πόρτα της καρδιάς σας και δώστε μια θέση σε ανθρώπους πολύ επιβαρημένους»
Η Μαίρη Κατσιολούδη, γυναίκα της χρονιάς στα Βραβεία Madame Figaro 2019 στην κατηγορία ΟΠΑΠ Κοινωνική Προσφορά, μιλά στον «Τ» για τα συναισθήματά της μετά την ανάδειξή της, για το έργο της και το έργο του Συνδέσμου Ευημερίας Ατόμων με Νοητική Αναπηρία, μιλά για την πορεία του πρότυπου θεραπευτικού κέντρου Μιχάλης Κατσιολούδης, έργο για το οποίο ήταν και υποψήφια στα βραβεία. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια, τα δύσκολα χρόνια που την ώθησαν στο να προσφέρει ανελλιπώς και ανιδιοτελώς και μας εξηγεί ποια είναι η έννοια της προσφοράς.
- Ποια τα συναισθήματα μετά την ανάδειξη σας ως Γυναίκα της χρονιάς στην κατηγορία κοινωνική προσφορά, στα βραβεία Madame Figaro;
Βαθιά συγκίνηση και απέραντη ευγνωμοσύνη στην καρδιά μου.
- Νιώθετε ότι οι κόποι σας, το έργο σας και η προσφορά σας κατά κάποιο τρόπο αναγνωρίζονται με αυτό το βραβείο;
Απλά θεωρώ ότι είναι μια ευκαιρία να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι πολύ επιβαρημένοι, που χρειάζονται τη στήριξη μας για να εξακολουθούν να υπάρχουν, μέσα στον σεβασμό της διαφορετικότητας και μέσα σε συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.
- Αναδειχθήκατε Γυναίκα της χρονιάς για τη δημιουργία του Πρότυπου Κέντρου Μιχάλης Κατσιολούδης, στη μνήμη του αδερφού σας. Μιλήστε μας λίγο για αυτήν την προσπάθεια. Πως προέκυψε η ιδέα και πότε ακριβώς ξεκίνησε η προσπάθεια;
Ο Μιχάλης, ο αδελφός μου, ήταν ένα παληκάρι, λεβέντης με τα όλα του, καθηλωμένος σε τροχοκάθισμα για πάνω από 35 χρόνια, εξαρτημένος για την κάλυψη και των πιο βασικών αναγκών του. Ήταν εκεί και περίμενε: ποιός θα τον λούσει, να τον ντύσει, να τον ταΐσει, να τον αλλάξει, να τον σηκώσει, να τον πάρει, να τον φέρει… Πέραν των περιορισμών που του επέβαλλε η αναπηρία, προς το τέλος δυσκολευόταν στην κατάπωση και την άρθρωση. Όμως το πορτοφόλι το κρατούσε γερά ο λεβέντης μας και μόνο εισπράξεις ήξερε να κάνει… Ο Μιχάλης έφυγε αναπάντεχα στα 48 του χρόνια, ο πόνος αβάσταχτος, το κενό δυσαναπλήρωτο. Υπάρχουν όμως αρκετοί Μιχάληδες που έχουν ανάγκη από έναν θεραπευτικό χώρο που να επουλώνει τις πληγές τους, σωματικές και ψυχικές με στοργή, αποδοχή και επαγγελματική προσέγγιση. Η ιδέα της δημιουιργίας αυτού του χώρου υπήρχε, το υποστατικό είχε παραχωρηθεί, τα σχέδια ήταν έτοιμα, οι άδειες εξασφαλισμένες, λεφτά όμως δεν υπήρχαν. Η οικογένεια μας κινητοποιήθηκε, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, υποστηρικτές του έργου του Συνδέσμου ευαισθητοποιήθηκαν και ανταποκρίθηκαν στην έκκληση μας. Από ερείπιο έτοιμο να καταρρεύσει, το κτίριο μεταμορφώθηκε σε στολίδι.
- Αντιλαμβανόμαστε ότι το βραβείο σας στην κοινωνική προσφορά περιλάμβανε και ένα σεβαστό χρηματικό ποσό το οποίο θα διαθέσετε για την ολοκλήρωση του κέντρου. Που βρίσκεται σήμερα το όλο έργο και πότε αναμένεται να ξεκινήσει η λειτουργία του κέντρου;
Σύντομα οι εργασίες αποκατάστασης ολοκληρώνονται και ξεκινά η διαδικασία εξασφάλισης των απαραίτητων κονδυλίων (γύρω στις 100,000 ευρώ) για τον εξειδικευμένο εξοπλισμό που θα χρειαστεί. Θα ακολουθήσει η διαδικασία στελέχωσης, οργάνωσης και λειτουργίας. Το πρόγραμμα θα λειτουργεί σαν επέκταση του Κέντρου Ημερήσιας Φροντίδας Φαβιέρου, μέσα στο θεσμικό πλαίσιο των υπόλοιπων προγραμμάτων του Συνδέσμου, με την επιχορήγηση και την εποπτεία του Υπουργείου Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
- Ποια είναι η έννοια της προσφοράς κ. Κατσιολούδη; Μιλήστε μας σε γενικές γραμμές για το έργο του ΣΕΑΝΑ. Πως ο Σύνδεσμος Ευημερίας Ατόμων με Νοητική Αναπηρία δίνει νόημα στη ζωή ατόμων πολύ επιβαρυμένων;
Η προσφορά είναι τρόπος ζωής και είναι ένα πάντρεμα της αγωγής που λάβαμε από το σπίτι (η οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο), της παιδείας και των επιδράσεων του άμεσου και έμμεσου περιβάλλοντος στο είναι μας. Ο Σύνδεσμος δημιουργήθηκε το 1990 για να καλύψει τις ανάγκες ανθρώπων όπως τον Μιχάλη, που λόγω του βαθμού αναπηρίας και εξάρτησης, δεν γίνονταν δεκτά σε κανένα από τα υφιστάμενα προγράμματα της περιοχής Λευκωσίας. Ξεκινήσαμε απλά και φτωχικά, με 7 βαριά ανάπηρα άτομα. Στα 30 χρόνια ζωής του ο Σύνδεσμος λειτουργεί σήμερα 3 Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας όπου εξυπηρετούνται 60 βαριά ανάπηρα άτομα. Η Ελεούσα του Κύκκου που λειτουργεί ο Σύνδεσμος μας, ανήκει στην Ιερά Μονή Κύκκου, χρηματοδοτείται εξ’ ολοκλήρου από τη Μονή και φιλοξενεί επίσης και 8 Τουρκοκύπριους – άτομα με σοβαρές αναπηρίες. Σύντομα θα ξεκινήσει το «ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΟΛΟΥΔΗΣ» και το Θεραπευτικό Κέντρο ΙΡΙΔΑ για άτομα με σοβαρές αναπηρίες το οποίο ανατέθηκε από το Υπουργείο Εργασίας στον Σύνδεσμο για να το λειτουργεί.
- Στο άκουσμα του ονόματος σας, πολλά μέλη της Μαρωνιτικής Κοινότητας μιλούν για μια απλή γυναίκα που στο κάλεσμα για βοήθεια πάντα ανταποκρίνεται. Η αγάπη σας αυτή προς τον συνάνθρωπο και κυρίως η έγνοια για τον αδύναμο, πηγάζει και από προσωπικά σας βιώματα;
Στη μάνα μου, τη Μαριάννα του Γιάννου, χρωστάω πολλά. Τα πρώτα μαθήματα νοσηλευτικής εκείνη μου τα δίδαξε. Την εποχή που τα άλλα παιδιά της ηλικίας μας έπαιζαν λιγκρί και έτρεχαν ανέμελα στους δρόμους του χωριού, εμάς μας μάθαινε πώς να λούνουμε, ν’ αλλάζουμε και να φροντίζουμε τη γιαγιά ή τα μικρότερα αδέλφια μας. Την ακούω ακόμα να μου λέει: «Αν το κάνεις για τη γιαγιά, θα μπορείς να το κάνεις για όποιον χρειάζεται…». Μας μάθαινε να βάζουμε πάντα ένα επιπλέον πιάτο στο τραπέζι, μήπως περάσει κάποιος από το σπίτι αναπάντεχα και πεινά… Συχνά μας έστελνε να παίρνουμε φαγητό σε κάποιον που έκρινε ότι χρειαζόταν… Τι να πω για τους πεθαμένους που την παρακολουθούσα πώς τους σαβάνωνε και έγινε και αυτό το τελετουργικό κομμάτι των τεχνικών και των δεξιοτήτων που μου κληροδότησε (δεν υπήρχαν τότε Γραφεία Κηδειών). Από τη γιαγιά Μαρίνα (τη Μαρίνα του Γιαμάκη) κρατώ ζωντανές μνήμες μιας μπουκάλας με λάδι, μια κούπας με πουργούρι, ένα πιάτο με αναρί ή χαλλούμια που, παιδί μ’ έστελνε να παίρνω σε διάφορους. Αυτά ήταν, συνοπτικά, μερικά από τα πρότυπα που μας μύησαν στην έννοια του «νοιάζομαι, φροντίζω, σκύβω πάνω από τον ανθρώπινο πόνο, όποια κι αν είναι η μορφή του».
- Ποιοι είναι οι άνθρωποι που είναι πάντα δίπλα σας και σας στηρίζουν στον ομολογουμένως δύσκολο αγώνα σας;
Νιώθω βαθιά εκτίμηση και απέραντη ευγνωμοσύνη για πολλούς ανθρώπους που στην πορεία των 30 χρόνων μοιράστηκαν το όραμα και τον αγώνα για την υλοποίηση του: τα μέλη της οικογένειας μου, τα μέλη του Δ.Σ., τον Πέτρο Μάρκου και την οικογένεια του, τους Μάριο και Αντώνη Κασάπη, τους Γιαννάκη Βραχίμη και Γιώργο Παρτέλλα, την Αναστασία και τον Μιχάλη Πίττα, τα Ελεγκτικά Γραφεία και όλο τον κόσμο που μας αγκαλιάζει και μας στηρίζει. Τι να πω για τον Κώστα Πετρίδη, αδελφό, συνοδοιπόρο και στήριγμα των τελευταίων 20 χρόνων! Την Κούλλα Βουδιά. Για την πολύτιμη προσφορά του Σταύρου Σταύρου στη διοργάνωση των διαγωνισμών ερμηνείας τραγουδιού στη μνήμη του Μιχάλη, την εμπλοκή της νέας γενιάς στο πρόσωπο των Βασίλη Κουμέττου, του Σάββα Ευαγγελίδη και πολλών άλλων νέων…
- Ποια είναι τα επόμενα σχέδια για τη Μαίρη Κατσιολούδη;
Όσο αναπνέω θα βρίσκομαι εκεί, μια παρουσία στηρικτική για τους συναδέλφους και τους συνεργάτες. Η επιμόρωση του προσωπικού μέσα στο πνεύμα του «νοιάζομαι για τον πιο αδύναμο» είναι το κύριο μέλημά μου. Η λειτουργία των δύο νέων προγραμμάτων «ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΟΛΟΥΔΗΣ» ΚΑΙ «ΙΡΙΔΑ» θα απορροφήσουν αρκετό χρόνο και πολλές δυνάμεις. Έπειτα, υπάρχει στα σπάργανα και το δικοινοτικό πρόγραμμα στο Κέντρο Φαβιέρου με την εισδοχή 8 ανάπηρων ατόμων από την Τουρκοκυπριακή Κοινότητα με τη χρηματοδότηση του Δήμου Λευκωσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Ένα τελικό μήνυμα προς τους αναγνώστες του «Τ».
Ανοίξτε διάπλατα την πόρτα της καρδιάς σας και δώστε μια θέση σε ανθρώπους πολύ επιβαρημένους. Ανοίξετε διάπλατα και το πορτοφόλι σας και δώστε απλόχερα γιατί δίνοντας παίρνετε στο εκατονταπλάσιο. Και μια τελευταία σκέψη της Αγίας Θηρεσίας που για χρόνια τρέφει το νου και την καρδιά μου: «Τίποτα να μη σε ταράζει, τίποτα να μη σε τρομάζει, όλα περνούν, ο Θεός δεν αλλάζει. Όποιος τον Θεό κατέχει, τίποτα δεν του λείπει. Ο Θεός Μόνος Αρκεί».
