Συγκλονίζουν τα αδέρφια του Μαρωνίτη αγνοούμενου
– «Τη νύχτα που γύρισε από τον Κουτραφά ο πατέρας μου δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Πρώτη φορά τον είδα τόσο απεγνωσμένο, χωρίς ίχνος ελπίδας, αφού είχε ακούσει εκεί στον Κουτραφά για τις απώλειες του τάγματος του Ρογήρου»
«Η μάνα μου από το 1974 μέχρι τη μέρα που απεβίωσε δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα. Οι γονείς μας έλεγαν πάντα ότι θέλουν πρώτα να βρεθεί το παιδί τους και μετά να αποδημήσουν εις Κύριον. Και έφυγαν από τη ζωή με αυτόν τον καημό»
– «Η λογική λέει ότι δεν μπορεί να είναι ζωντανός τόσα χρόνια και να μην έχει δώσει σημεία ζωής, αλλά η καρδιά μας λέει ότι όσο ζούμε ελπίζουμε»
Όσα χρόνια και αν περάσουν κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει τον μοναδικό Μαρωνίτη αγνοούμενο Ρογήρο Κουμέττου, τον ηρωισμό που επέδειξε στη διάρκεια των τραγικών γεγονότων του 1974 και την τραγωδία που βίωσε και βιώνει μέχρι σήμερα η οικογένειά του. Τέτοιες μέρες οι θύμησες είναι πολλές, όσοι βίωσαν τα γεγονότα του πραξικοπήματος και της εισβολής αναβιώνουν τις δραματικές εικόνες. Πόσο μάλλον τα αδέρφια και οι συγγενείς του Ρογήρου, του παλικαριού που χάθηκε πολεμώντας στα βουνά του Πενταδακτύλου. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ηρωισμό του και σαν μια δέηση προς ανεύρεση του, το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ο Τύπος των Μαρωνιτών, είναι το παρόν αφιέρωμα. Η μαρτυρία των αδερφών του Αντώνη και Κουμέττου Κουμέττου, για το πως εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα τότε, πως βίωσαν τις εξελίξεις οι ίδιοι και οι αείμνηστοι γονείς τους, αλλά και για το τι ακολούθησε μέχρι και σήμερα, ήταν κάτι που ομολογουμένως μας συγκλόνισε.
Ο Ρογήρος μέσα από τις θύμησες των αδερφών του
Όσα χρόνια και αν περάσουν, τα αδέρφια του δεν είναι δυνατόν να τον βγάλουν από τη μνήμη τους. Οι θύμησες τους από εκείνον αμέτρητες. Όπως μας είπαν, ο Ρογήρος ήταν το τρίτο στη σειρά παιδί της οικογένειας του Γιώργου και της Μαριάννας Κουμέττου. Είχε ως μεγάλη του αγάπη το ποδόσφαιρο και αγωνίστηκε ως τερματοφύλακας αρχικά στον Λίβανο Κορμακίτη και αργότερα στον Κέδρο. Έχοντας φοιτήσει μέχρι την τρίτη τάξη στο Κολλέγιο Τέρρα Σάντα, αποφάσισε μετά να σταματήσει το σχολείο και να δουλέψει στις οικοδομές, όπου παρέμεινε μέχρι την κατάταξη του στον στρατό. Τα δύο από τα έξι συνολικά αδέρφια του, Κουμέττος και Αντώνης, κάνουν λόγο για έναν πολύ δυναμικό χαρακτήρα, που από μικρός έπαιρνε μόνος του τις αποφάσεις του. Ο Ρογήρος υπηρέτησε ακολούθως για δύο χρόνια τη στρατιωτική του θητεία και η προγραμματισμένη απόλυση του ήταν για τις 20 Ιουλίου 1974, ημέρα της εισβολής.
Οι τελευταίες φορές που τον συνάντησαν
Στις 15 Ιουλίου 1974, ημέρα του πραξικοπήματος, ο Ρογήρος ήταν στη Λευκωσία, όπου έδινε εξετάσεις για πρόσληψη στην Πυροσβεστική Υπηρεσία. «Εκείνη τη μέρα, βρεθήκαμε μαζί του στον Άγιο Δομέτιο, εγώ, ο αδερφό μου ο Μάριος και η αδερφή μου η Χρυστάλλα, ενώ αργότερα ήρθε και ο πατέρας μας», μας ανέφερε χαρακτηριστικά ο Αντώνης Κουμέττου. Μετά ο ίδιος, όπως ειπώθηκε, επέστρεψε στο φυλάκιο του τάγματος του στην Πεντάγεια, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια γύρισε στον Κορμακίτη. Ο Ρογήρος υπηρετούσε τότε στο Τάγμα 256 στο Διόριος, που κάλυπτε με φυλάκια και τις γύρω περιοχές.
Ξημερώματα 20ης Ιουλίου ξεκίνησε η τραγωδία. Ενώ η οικογένεια ανέμενε την απόλυση του Ρογήρου, τα πάντα άλλαξαν. «Εκείνες τις μέρες ο αδερφός μας βρισκόταν στη Λεύκα όπου πολέμησε στη διάρκεια του πρώτου γύρου της εισβολής, ενώ στη διάρκεια της εκεχειρίας που μεσολάβησε, το τάγμα μεταφέρθηκε στον Ασώματο για ξεκούραση», μας εξήγησαν. Η οικογένεια του Ρογήρου ενημερώθηκε για την εξέλιξη αυτή και το πρωινό της 4ης Αυγούστου, ημέρα Κυριακή, τον επισκέφτηκαν τα αδέρφια του Μάριος και Αντώνης που μετέβησαν εκεί με τον Μιχαήλη του Σπίρτα που οδηγούσε τότε αυτοκίνητο. Να σημειωθεί ότι η οικογένεια διατηρούσε συγγενείς στον Ασώματο, με τους οποίους είχε επαφή ο Ρογήρος ενόσω βρισκόταν εκεί.
Πιστός στο καθήκον για την πατρίδα
Αναπολώντας τις στιγμές εκείνες, ο αδερφός του Αντώνης μας είπε: «Του πήραμε καρπούζι που έστελνε ο πατέρας μας, για να φάει, κάτσαμε στο σπίτι των συγγενών μας μαζί του, ήπιαμε καφέ και συζητούσαμε». Όπως μας εξήγησε, τα δύο αδέρφια του είπαν να πάει μαζί τους στον Κορμακίτη, αλλά παρά τις πιέσεις τους, ο Ρογήρος τους απάντησε πως είναι στρατιώτης και έχει χρέος να παραμείνει στο καθήκον. Αφού τον είδαν, Μάριος και Αντώνης έφυγαν για τον Κορμακίτη με τα πόδια, όπου ενημέρωσαν την υπόλοιπη οικογένεια για την εξέλιξη αυτή. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο πατέρας του Γιώργος αποφάσισε να πάει εκεί να τον βρει και να τον παροτρύνει να επιστρέψει στον Κορμακίτη, φοβούμενος το τι θα ακολουθούσε. Όμως δυστυχώς, όπως μας είπε ο Κουμέττος, «όταν έφτασε στον Ασώματο ο πατέρας μας, διαπίστωσε ότι το τάγμα είχε αναχωρήσει, αφού οι στρατιώτες είχαν πάει στην πρώτη γραμμή για να καλύψουν τις περιοχές της Λαπήθου και του Καραβά». Οι τελευταίοι που είδαν τον Ρογήρο ήταν ο Μάριος και ο Αντώνης, εκείνο το πρωινό της 4ης Αυγούστου 1974 στον Ασώματο.
Το δράμα της οικογένειας Κουμέττου ξεκίνησε. Στις 6 Αυγούστου, το τάγμα πεζικού 256 δέχθηκε επίθεση από τους Τούρκους στη Λάπηθο, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η οπισθοχώρηση. Όλη η οικογένεια βρισκόταν στον Κορμακίτη και η μοναδική ενημέρωση που έλαβαν για την τύχη του Ρογήρου ήταν από τον Ηλία Αράπη που υπηρετούσε στο ίδιο τάγμα ως έφεδρος. Με την αγωνία και την απόγνωση να διακατέχει όλα τα μέλη της οικογένειας, ο Γιώργος Κουμέττου μαζί με τον παιδικό φίλο του Ρογήρου, Μιχαήλη του Σπίρτα, ξεκίνησαν για τον Κουτραφά και τις γύρω περιοχές. «Είχαμε πληροφορίες ότι στη συγκεκριμένη περιοχή κατέληξε το τάγμα μετά την οπισθοχώρηση», όπως μας είπαν τα δύο αδέρφια. «Ο πατέρας μας δεν είχε άλλη επιλογή και παρά το ότι βρίσκονταν σε εξέλιξη οι μάχες και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, έπρεπε να ψάξει τον Ρογήρο, κάτι που έπραξε ευθύς αμέσως», συμπλήρωσαν.
Το ίδιο βράδυ, ο πατέρας τους επέστρεψε στον Κορμακίτη από τον Κουτραφά, χωρίς τον Ρογήρο. Τα συναισθήματα του για τη στιγμή που ο πατέρας τους εισήλθε στο σπίτι, τα μοιράστηκε μαζί μας με τον πλέον συγκλονιστικό τρόπο ο Αντώνης Κουμέττου: «Τη νύχτα που γύρισε από τον Κουτραφά ο πατέρας μου δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Πρώτη φορά τον είδα τόσο απεγνωσμένο, χωρίς ίχνος ελπίδας, αφού είχε ακούσει εκεί στον Κουτραφά για τις απώλειες του τάγματος του Ρογήρου». Τόσο μεγάλες ήταν οι απώλειες, που έκαναν τον πατέρα του να χάσει κάθε ελπίδα για την τύχη του.
Η ζωή μετά και οι γονείς που έφυγαν με τον καημό
Όπως είπε ο αδερφός του Κουμέττος, παρά τις πολλές απώλειες, εντούτοις δεν υπήρξε κάποια μαρτυρία που να καταδεικνύει ότι ο Ρογήρος Κουμέττου έπεσε στη μάχη. Ακολούθησε η ανταλλαγή αιχμαλώτων για τις δύο πλευρές και ο Ρογήρος δεν ήταν μέσα σε αυτούς. Και έκτοτε μέχρι σήμερα παραμένει αγνοούμενος. «Η λογική τώρα λέει άλλα και η καρδιά άλλα», ήταν τα λόγια του Κουμέττου Κουμέττου. «Η λογική λέει ότι δεν μπορεί να είναι ζωντανός τόσα χρόνια και να μην έχει δώσει σημεία ζωής, αλλά η καρδιά μας λέει ότι όσο ζούμε ελπίζουμε», μας είπε με το πρόσωπο σκυμμένο.
Από εκείνες τις μέρες μέχρι και σήμερα, η οικογένεια αγωνίζεται για την ανεύρεση του μοναδικού Μαρωνίτη αγνοουμένου. Υπήρξαν πολλές μαρτυρίες τότε για πεσόντες του τάγματος, αλλά καμία δεν μιλούσε για τον Ρογήρο. Μέχρι το 1976, οι γονείς του Γιώργος και Μαριάννα παρέμειναν στον Κορμακίτη ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είχαν ήδη εγκατασταθεί στη Λευκωσία όπως και χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες. Το 1976 οι γονείς του Ρογήρου εγκαταστάθηκαν στον Άγιο Δομέτιο αρχικά και αργότερα στον συνοικισμό στο Πλατύ Αγλαντζιάς όπου παρέμειναν μέχρι την τελευταία τους πνοή. Η Μαριάννα Κουμέττου απεβίωσε το 1998 και ο Γιώργος Κουμέττου το 2006. Ανέκαθεν είχαν στο μυαλό τους το ότι ο γιος τους δεν είχε βρεθεί και η θλίψη και η απόγνωση, όπως μαρτυρούν ο Αντώνης και ο Κουμέττος, κυριαρχούσαν μέσα τους. Έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τους με τον Ρογήρο να βρίσκεται νύχτα μέρα στο μυαλό τους. Εμφανώς συγκινημένος, ο Κουμέττος μάς ανέφερε: «Η μάνα μου για να φανταστείτε, από το 1974 μέχρι τη μέρα που απεβίωσε, δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα ρούχα. Οι γονείς μας έλεγαν πάντα ότι θέλουν πρώτα να βρεθεί το παιδί τους και μετά να αποδημήσουν εις Κύριον. Και έφυγαν από τη ζωή με αυτό το μαράζι και τον καημό».
Τα δύο αδέρφια ανέφεραν ότι στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων και κυρίως τα πρώτα χρόνια, μετά και την ανταλλαγή αιχμαλώτων, υπήρξαν πληροφορίες από διάφορους για την τύχη του Ρογήρου. Ένα παράδειγμα ήταν μια μαρτυρία της γνωστής «Κυράς της Λαπήθου» λίγο μετά τα γεγονότα της εισβολής, η οποία είχε κρύψει επτά στρατιώτες στη διάρκεια της μάχης και φημολογείτο ότι ο ένας από αυτούς ήταν Μαρωνίτης. Τελικά διαπιστώθηκε εκ των υστέρων ότι αυτά ήταν μόνο φήμες. Άλλη μαρτυρία ήρθε από στρατιώτη που υπηρετούσαν μαζί στο Τάγμα 256, ο οποίος είπε στην οικογένεια ότι ήταν μαζί με τον Ρογήρο αιχμάλωτος στα Άδανα της Τουρκίας και άφησαν τον ίδιο να επιστρέψει ενώ τον Ρογήρο τον κράτησαν εκεί. «Ακούστηκαν διάφορα κατά καιρούς, ουδείς όμως μπορεί να γνωρίζει την πραγματικότητα», είπαν τα δύο αδέρφια.
Το σήμερα
Κουμέττος και Αντώνης μας μίλησαν και για το πως νιώθουν τα παιδιά τους για τον θείο τους, χωρίς να τον έχουν ζήσει αλλά έχοντας ακούσει πολλά για εκείνον. «Τον βλέπουν ως ήρωα που πολέμησε για τα πιστεύω του και είναι σίγουροι ότι θα έρθει η μέρα που θα επιστρέψει», μας είπε ο Αντώνης Κουμέττου. Ο Κουμέττος με τη σειρά του είπε πως τα δικά του παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ τον θείο τους και παράδειγμα αυτού όπως τόνισε είναι η δέηση και το μνημόσυνο πεσόντων του Τάγματος 256 που γίνεται κάθε πρώτη Κυριακή του Αυγούστου στην Ευρύχου. «Γνωρίζουν εκ των προτέρων πότε είναι η δέηση και πάντα παρευρισκόμαστε όλοι, ότι και να συμβαίνει», είπε. Όπως μας είπαν, το μνημόσυνο των πεσόντων και η δέηση για τους αγνοούμενους του 256 έγιναν φέτος την Κυριακή, 1η Αυγούστου 2021, στην παρουσία του Υπουργού Άμυνας Χαράλαμπου Πετρίδη. Εκεί στην Ευρύχου, ο Σύνδεσμος Επιζώντων Πολεμιστών του 256 Τάγματος Πεζικού δημιούργησε ένα χώρο μέσα ένα σπήλαιο στο βουνό με ανάγλυφο που αναγράφει με αλφαβητική σειρά τα ονόματα των πεσόντων και των αγνοουμένων του τάγματος μαζί με τις φωτογραφίες τους. Επίσης, κάθε χρόνο στις 2 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Αγίου Μάμα, η οικογένεια του Ρογήρου προσφέρει τη Θεία Λειτουργία ως δέηση για ανεύρεση του. Αυτή τη λειτουργία την πρόσφεραν από το 1976 οι γονείς τους και μετά τον θάνατό τους, συνεχίζουν να την προσφέρουν τα αδέρφια του Ρογήρου.
Μιλώντας για την αναγνώριση από την πολιτεία και τη Μαρωνιτική Κοινότητα για τον ηρωισμό του αδερφού τους Ρογήρου, τα δύο αδέρφια, εκφράζοντας σε όλους τις ευχαριστίες τους, μας ανέφεραν ιδιαίτερα ότι είναι ύψιστη τιμή για την οικογένεια η απόφαση του Εκπροσώπου της Κοινότητας Γιαννάκη Μούσα, να δώσει στο ποδοσφαιρικό γήπεδο που θα ανεγερθεί στο Πολυδύναμο Κέντρο στην Πάνω Δευτερά, την ονομασία «Στάδιο Ρογήρος Κουμέττου». Αυτό, όπως μας είπαν, είναι ένδειξη εκτίμησης και σεβασμού στον μοναδικό Μαρωνίτη αγνοούμενο. Παράλληλα, μας είπαν ότι με απόφαση της Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου Λακατάμειας, δρόμος του δήμου έλαβε την ονομασία «Οδός Ρογήρου Κουμέττου» και το επόμενο διάστημα θα γίνουν και τα αποκαλυπτήρια.
Η συγκλονιστική μαρτυρία των δύο αδερφών του Μαρωνίτη αγνοούμενου ήταν αναμφίβολα εκ των σημαντικότερων στην 20ετή πορεία της εφημερίδας μας. Με την ελπίδα του γυρισμού του Ρογήρου δεν ζει μόνο η οικογένειά του, αλλά και όλοι εμείς. Ήρωες όπως τον Ρογήρο Κουμέττου είναι σαν φάροι που μας καθοδηγούν. Ο ηρωισμός που επέδειξε για την πατρίδα του ας διδάσκει τον καθένα και την καθεμιά από εμάς.
