«Μετά το Σάββατο» (Mt 28: 1) οι γυναίκες πήγαν στο μνήμα. Με τη λέξη «Σάββατο» ξεκίνησε το Ευαγγέλιο της αποψινής Πασχαλινής Αγρυπνίας. Το Σάββατο είναι η πιο παραμελημένη μέρα μέσα στο Πασχαλινό Τριήμερο όπου μας διακατέχει η τεράστια προσδοκία να περάσουμε από τον Σταυρό της Μεγάλης Παρασκευής στο Αλληλούια της Κυριακής. Φέτος, ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε περισσότερο από ποτέ την ένοια του Μεγάλου Σαββάτου, την ημέρα της μεγάλης σιωπής. Μπορούμε να βιώσουμε τα συναισθήματα των γυναικών αυτή την ημέρα. Όπως κι εμείς, είχαν στα μάτια τους το δράμα των δεινών μιας απροσδόκητης τραγωδίας που ξετυλίχτηκε πολύ γρήγορα. Είχαν δει το θάνατο με τα μάτια τους και τον κουβαλούσαν μέσα στην καρδιά τους. Γιατί στον πόνο προστέθηκε ο φόβος και το βασανιστικό ερώτημα: Θα επέλθει άραγε και για τις ίδιες ένα τέλος παρόμοιο με αυτό του Διδασκάλου; Και τότε γεννιούνται οι φόβοι για το μέλλον, οι έγνοιες για το κάθε τι που θα πρέπει ν’ ανοικοδομηθεί. Η μνήμη τους πληγωμένη, η ελπίδα τους καταπιεσμένη. Για κείνες τότε, όπως και για μας απόψε, πρόκειται για την πιο σκοτεινή ώρα.
Όμως, μέσα σε αυτή την κατάσταση οι γυναίκες δεν αφήνονται να παραλύσουν. Δεν υποκύπτουν στις σκοτεινές δυνάμεις του θρήνου και της λύπης, δεν αφήνουν την απαισιοδοξία να τις κυριεύσει, δεν αποδρούν από την πραγματικότητα. Αυτό το Σάββατο ασχολούνται με κάτι απλό και ασυνήθιστο: στα σπίτια τους ετοιμάζουν τα μύρα για το σώμα του Ιησού. Δεν παραιτούνται από την έμπρακτη αγάπη: Μέσα στο σκοτάδι της καρδιάς καίει η φλόγα της ευσπλαχνίας. Η Παναγία, το Σάββατο, μέρα που της είναι αφιερωμένη, προσεύχεται κι ελπίζει. Αντιμέτωπη με την πρόκληση του πόνου, έχει εμπιστοσύνη στον Κύριο. Αυτές οι γυναίκες, χωρίς να το γνωρίζουν, προετοίμαζαν, μέσα στο σκοτάδι αυτού του Σαββάτου «την αυγή της πρώτης ημέρας της εβδομάδας», την ημέρα που θα ανέτρεπε την πορεία της ιστορία. Όπως ο Ιησούς, σαν ένας σπόρος που πέφτει στο χώμα, επρόκειτο να φέρει στον κόσμο το βλαστό μιας νέας ζωής, έτσι και οι γυναίκες, μέσω της προσευχής και της αγάπης, βοήθησαν την ελπίδα να ανθίσει. Πόσοι άνθρωποι, στις θλιβερές μέρες που ζούμε, έχουν ενεργήσει κι εξακολουθούν να ενεργούν όπως αυτές οι γυναίκες, σπέρνοντας παντού σπόρους ελπίδας! Με μικρές πράξεις συμπόνοιας, στοργής, προσευχής.
Την αυγή, οι γυναίκες πηγαίνουν στο μνήμα. Ο άγγελος τους είπε: «Εσείς μη φοβάστε! Ξέρω ποιον γυρεύετε: τον Ιησού, τον σταυρωμένο. Δεν είναι εδώ· αναστήθηκε, όπως το είπε! Ελάτε να δείτε το μέρος όπου βρισκόταν το σώμα του Κυρίου. (Mt 28: 5-6). Μπροστά σε ένα μνήμα, ακούνε να μιλάνε για τη ζωή… Και συναντούν τον Ιησού, τον δημιουργό της ελπίδας, ο οποίος επιβεβαιώνει την είδηση λέγοντας: “Μη φοβάστε” (Mt 28: 1). Μη φοβάστε, μην τρομάζετε, αυτή είναι η αγγελία της ελπίδας. Αυτό ισχύει και για μας σήμερα, αυτά είναι τα λόγια που ο Θεός επαναλαμβάνει σε μας στη διάρκεια της αποψινής βραδιάς.
Απόψε θα κατακτήσουμε το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελπίδα που τίποτα και κανείς δε θα μπορέσει να μας αφαιρέσει. Πρόκειται για μια νέα, ζωντανή ελπίδα που προέρχεται από τον Θεό, όχι απλά και μόνο αισιοδοξία ή ένα κτύπημα στον ώμο ή μια περιστασιακή ενθάρρυνση. Είναι ένα δώρο από τον Ουρανό που δε μπορούμε να προμηθευτούμε από μόνοι μας. Όλα θα πάνε καλά, λέμε επίμονα στη διάρκεια αυτών των εβδομάδων, ενώ γραπωνόμαστε από την ομορφιά της ανθρωπότητας μας αυξάνουμε τα λόγια ενθάρρυνσης που αναβλύζουν από την καρδιά μας. Αλλά, ενώ οι μέρες περνούν και οι φόβοι αυξάνονται, ακόμη και η πιο τολμηρή ελπίδα μπορεί να σβήσει. Η ελπίδα του Ιησού είναι διαφορετική. Εισάγει στην καρδιά τη βεβαιότητα ότι ο Θεός ξέρει πώς να χρησιμοποιεί το κάθε τι για το καλό, αφού, ακόμη και από τον τάφο, φέρνει έξω τη ζωή.
Ο τάφος είναι ο χώρος στον οποίο κάποιος μπαίνει αλλά δε βγαίνει ποτέ. Για μας όμως ο Ιησούς βγήκε από τον τάφο, για μας αναστήθηκε, για να φέρει τη ζωή εκεί όπου υπήρχε ο θάνατος, για να ξεκινήσει μια νέα ιστορία στο σημείο όπου εμείς είχαμε τοποθετήσει μια ταφόπετρα. Αυτός, που ανέτρεψε τον βράχο στην είσοδο του τάφου, μπορεί να μετακινήσει τους βράχους που σφραγίζουν τις καρδιές μας. Επομένως μην αφεθείτε στην παραίτηση, μην προβάλετε εμπόδια στην ελπίδα. Μπορούμε και πρέπει να ελπίζουμε, γιατί ο Θεός είναι συνεπής. Δεν μας άφησε ποτέ μόνους, μας επισκέφτηκε: σε όλες μας τις περιστάσεις, στα βάσανα, τις αγωνίες, θάνατο. Το φως του φωτίζει το σκοτάδι του τάφου: σήμερα θέλει ν’ αγγίξει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ζωής μας. Αδελφή μου, αδερφέ μου, ακόμη κι αν έχετε χάσει την ελπίδα στην καρδιά σας, μην παραδοθείτε: Ο Θεός είναι μεγαλύτερος. Το σκοτάδι και ο θάνατος δεν έχουν την τελευταία λέξη. Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό γιατί με τον Θεό τίποτα δε χάνεται.
Εμπιστοσύνη: Είναι μια λέξη βγαλμένη από το στόμα του Ιησού που διαπερνά όλο Ευαγγέλιο. Σε μια μόνο περίπτωση άλλοι την χρησιμοποιούν για να παροτρύνουν έναν τύφλο: «Θάρρος, έχε εμπιστοσύνη, σήκω, σε φωνάζει». (Ματ 10:49). Είναι Αυτός, ο Αναστημένος Χριστός που ορθώνει όλους εμάς που τον έχουμε ανάγκη. Εάν νιώθετε αδύναμοι κι εύθραυστοι στην πορεία σας, εάν πέφτετε, μην φοβάστε, ο Θεός φτάνει σας απλώνει το χέρι και σας λέει: “Έχετε εμπιστοσύνη”. Θα όμως να πείτε, όπως ο Don Abbondio: “Την εμπιστοσύνη κανείς δε μπορεί να την δώσει στον εαυτό του” (I Promessi Sposi – Les fiancés, XXV). Δεν μπορείτε να τη δώσετε στον εαυτό σας, μπορείτε όμως να τη λάβετε, σαν δώρο. Απλά πρέπει να ανοίξετε την καρδιά σας στην προσευχή, απλά πρέπει να μετακινήσετε λίγο αυτή την πέτρα από την είσοδο της καρδιάς σας για να αφήσετε να εισωρήσει μέσα σας το φως του Κυρίου. Αρκεί απλά να τον προσκαλέσετε: “Έλα Χριστέ να διαλύσεις τους φόβους επαναλαμβάνοντας μου: Έχε εμπιστοσύνη”. Μαζί σου, Κύριε, θα δοκιμαστούμε αλλά δεν θα ταρακουνήθουμε. Και όποια κι αν είναι η θλίψη που φωλιάζει μέσα μας, θα αισθανθούμε ότι πρέπει να ελπίζουμε, γιατί μαζί σου ο σταυρός οδηγεί στην ανάσταση, γιατί είσε μαζί μας στο σκοτάδι της νύχτας μας: είσαι η σιγουριά στις ανασφάλεις μας, ο λόγος στη σιωπή μας και τίποτα δεν μπορεί ποτέ να μας αφαιρέσει την αγάπη που τρέφεις για μάς.
Αυτό λοιπόν είναι το μήνυμα του Πάσχα, ένα μήνυμα ελπίδας. Περιέχει όμως κι ένα δεύτερο μέρος, την αποστολή. «Μη φοβάστε!» τους λέει ο Ιησούς. «Πηγαίνετε να πείτε στους αδερφούς μου να φύγουν για τη Γαλιλαία, κι εκεί θα με δουν».(Ματ 28:10). «Τρέξτε όμως γρήγορα και πείτε στους μαθητές του: “αναστήθηκε από τους νεκρούς και πηγαίνει πριν από σας, να σας περιμένει στη Γαλιλαία· εκεί θα τον δείτε (.(Ματ 28 7), είχε πει προηγουμένως ο αγγελος. Ο Κύριος πηγαίνει πριν από μας. Είναι υπέροχο να γνωρίζουμε ότι περπατά μπροστά μας, ότι επισκέφθηκε τη ζωή μας και τον θάνατό μας για να πάει πριν από μας στη Γαλιλαία, δηλαδή στον τόπο όπου ο ίδιος και οι μαθητές του είχαν τις αναμνήσεις της καθημερινής τους ζωής, της οικογένειας τους, της δουλειάς τους. Ο Ιησούς θέλει να μεταφέρουμε την ελπίδα εκεί, στην καθημερινή ζωή. Αλλά η Γαλιλαία, για τους μαθητές, ήταν επίσης ο χώρος των αναμνήσεων, ειδικά της εμπειρίας τους σαν πρωτόκλητοι. Το να επιστρέφεις στη Γαλιλαία είναι να σα να θυμάσαι ότι έχει αγαπηθεί και κληθεί από τον Θεό. Πρέπει να ξαναπάρουμε το δρόμο, να ξαναθυμηθούμε ότι γεννιόμαστε και ανανεονώμαστε μέσα από ένα ανιδιοτελές κάλεσμα αγάπης. Αυτή είναι πάντα η αφετηρία, το σημείο εκκίνησης, ειδικά στις κρίσεις, και στις περιόδους δοκιμασίας.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Η Γαλιλαία ήταν η πιο απομακρυσμένη περιοχή από το σημείο όπου βρίσκονταν, δηλαδή από την Ιερουσαλήμ. Και όχι μόνο γεωγραφικά: η Γαλιλαία ήταν το πιο μακρινό μέρος και από την πλευρά της σχέσης της με την Αγία Πόλη. Ήταν μια περιοχή που κατοικήθηκε από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικούς τρόπους λατρείαςς: ήταν η «Γαλιλαία των εθνών» (Ματ 4:15). Ο Ιησούς τους στέλνει εκεί, ζητά να ξεκινήσουν από εκεί. Τι θέλει να μας πει; Ότι η αγγελία ελπίδας δεν πρέπει να περιορίζεται στους ιερούς μας χώρους, αλλά πρέπει να φθάνει σε όλους. Επειδή όλοι πρέπει να πάρουν τη στήριξη που χρειάζονται και αν δεν το κάνουμε «εμείς που τον έχουμε ακούσει και τον έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια. Μάλιστα τον είδαμε από κοντά, και τα χέρια μας τον ψηλάφησαν.(1 Ιωάνη 1: 1), τότε ποιος θα το κάνει; Πόσο όμορφο είναι να είμαστε χριστιανοί που παρηγορούν, που αλλήλων τα βάρη σηκώνουν, που ενθαρρύνουν: προφήτες ζωής σε περίοδο θανάτου! Σε κάθε Γαλιλαία, σε κάθε περιοχή αυτής της ανθρωπότητας στην οποία ανήκουμε και που μας ανήκει, γιατί είμαστε όλοι αδελφια, ας κουβαλάμε το τραγούδι της ζωής! Ας φιμώσουμε την κραυγή του θανάτου, φτάνει πια οι πόλεμοι! Ας σταματήσει η παραγωγή και το εμπόριο των όπλων, γιατί έχουμε ανάαγκη από ψωμί, όχι από όπλα. Σταματήστε τις αμβλώσεις, που σκοτώνουν αθώες ζωες. Ας ανοίξουν τα χέρια τους αυτοί που έχουν για να γεμίσουν τα άδεια χέρια όσων δεν έχουν τίποτα.
Οι γυναίκες, στο τέλος, «… τον πλησίασαν, έπεσαν στα πόδια του και τον προσκύνησαν» (Ματ 28: 9). Προσκύνησαν εκείνα τα πόδια που είχαν διανύσει μια μεγάλη απόσταση για να τις συναντήσουν, μέχρι που μπήκαν μέσα στον τάφο και βγήκαν έξω απ’ αυτόν. Προσκύνησαν τα πόδια που είχαν ποδοπατήσει τον θάνατο και άνοιξαν το δρόμο για την ελπίδα. Εμείς οι προσκυνητές αναζητώντας ελπίδα, σήμερα σε αγκαλιάζουμε, Αναστημένε Ιησού. Γυρίζουμε την πλάτη μας στο θάνατο και ανοίγουμε τις καρδιές μας σ’ Εσένα που είσαι η Ζωή.
Επιμέλεια μετάφρασης: Μαίρη Κατσιολούδη
