Σουζάνα Πετρή – Η Ιστορία της Κύπρου μέσα από την κεραμική

0
1334

Της Ηλιάνας Μούσα

Ίσως το ομορφότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι το να ονειρεύεται, και να βλέπει τα όνειρά του να πραγματοποιούνται. Ένα από τα δικά της όνειρα ζει τα τελευταία χρόνια η κεραμίστρια Σουζάνα Πετρή, η οποία ξεπερνώντας με πείσμα κι επιμονή τις διάφορες δυσκολίες, κατόρθωσε να δημιουργήσει το δικό της εργαστήριο στα γραφικά δρομάκια της παλιάς Λευκωσίας.

Από πού ξεκίνησε…

Η Σουζάνα όπως αναφέρει στον «Τ», δεν γνώριζε εξ’ αρχής ότι ήθελε να γίνει κεραμίστρια, αφού ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία των σπουδών της. Όπως μας εξήγησε, σπουδάζοντας «3D Design and Crafts» στο Brighton University της Αγγλίας, το υλικό που της τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον και την προσοχή, ήταν η κεραμική και η μεταλλουργία, με μια μεγαλύτερη κλίση στην κεραμική.

Πέραν αυτού, η πλούσια ιστορία που έχει η Κύπρος στην κεραμική, ήταν κάτι το οποίο την κέρδισε ακόμη περισσότερο. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να ασχολείται με την κυπριακή παράδοση και ιστορία και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποτυπώνει πάνω στα κεραμικά της: «Η δουλειά μου όλη είναι εμπνευσμένη από την αρχαία κεραμική της Κύπρου».

Από την στιγμή που είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με την κεραμική, είχε «γεννηθεί» μέσα της και η έντονη επιθυμία να επιστρέψει πίσω στον τόπο της μετά το τέλος των σπουδών της και να ανοίξει το δικό της εργαστήρι στην παλιά Λευκωσία. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Οι δυσκολίες πολλές, η προσαρμογή δύσκολη, τα έξοδα για τα απαραίτητα και τους ειδικούς φούρνους τεράστια, τα υλικά κεραμικής στην Κύπρο ανύπαρκτα. Όταν όμως υπάρχει η θέληση, υπάρχει πάντα και ο τρόπος. Έτσι, η Σουζάνα άρχισε να φέρνει υλικά κεραμικής από το εξωτερικό, τα οποία συνεχίζει να φέρνει μέχρι σήμερα, ενώ αρχικά μετέφερε τις δημιουργίες της σε φίλους που είχανε φούρνους για να τις ψήσει. Την ίδια ώρα, κατάφερε να βρει τρόπους, μέσω εκπαιδευτικών κυρίως προγραμμάτων που προσέφερε για να βγάζει ένα εισόδημα, μέχρι που κατάφερε να ανοίξει τον δικό της χώρο και σε μετέπειτα φάση να φέρει το δικό της φούρνο.

Παράλληλα, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, παρακολούθησε σειρά μαθημάτων σχετικά με το πώς να φέρει τους νέους και τα παιδιά πιο κοντά στην τέχνη της κεραμικής. Αυτός είναι και ο κύριος στόχος της μετέπειτα πορείας της ως κεραμίστρια, γι’ αυτό και δημιούργησε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για να γνωρίσουν οι νέοι την ιστορία της Κύπρου δια μέσου της κεραμικής. Με σκοπό λοιπόν να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερο το ενδιαφέρον κυρίως των νέων ανθρώπων, τα χρώματα που επέλεξε να χρησιμοποιεί η ίδια στα έργα της είναι πιο φωτεινά και με πιο μοντέρνα στοιχεία.

Τα αγγεία της, αποτελούνται από ολόκληρες σκηνές, πλούσιες σε χρώματα αλλά ταυτόχρονα με μια δόση από την αρχαία κυπριακή ιστορία στοχεύοντας στο να «διηγηθεί» αρχαίες ιστορίες. Πρόκειται για ένα συνδυασμό του αρχαίου και του νεοτερίστικου στοιχείου με σκοπό τόσο να προσελκύσει όσο και να διαφωτίσει τους νέους για την σπουδαία ιστορία του νησιού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου αγγείου από την συλλογή της Σουζάνας είναι το βάζο «Alike but different» πάνω στο οποίο είναι περίτεχνα ζωγραφισμένα ειδώλια από την εποχή του χαλκού στα οποία η καλλιτέχνης μετέτρεψε το καπέλο τους, σχεδιάζοντας στην κορυφή του κάθε καπέλου ένα μνημείο από κάποια χώρα του κόσμου.

Η δημιουργία κάποιων εκπαιδευτικών προγραμμάτων, η έγκριση τους από το υπουργείο Παιδείας και η ενασχόληση της με αυτά, κυρίως στα πρώτα χρόνια επιστροφής της στην Κύπρο, ήταν αυτό που την βοήθησε περισσότερο να σταθεί στα πόδια της και να αντλήσει τους οικονομικούς πόρους που θα της έδιναν μεγαλύτερη ώθηση για τη συνέχεια. Έτσι ξεκίνησε να μπαίνει μέσα στην εκπαίδευση και να πραγματοποιεί στα σχολεία προγράμματα με θέμα «Η Ιστορία της Κύπρου μέσω διαδραστικών μεθόδων εκμάθησης». Και σιγά-σιγά ανοίχτηκαν πόρτες και με το Πανεπιστήμιο Κύπρου και συγκεκριμένα με το τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου όπου τους κάνει κάποια πειραματικά εργαστήρια μέσα στην χρονιά.

Προσφορά και στη Μαρωνιτική κοινότητα

Από τις ομορφότερες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας της ήταν η συνεργασία της με το Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Μάρωνα. Με εμφανή ενθουσιασμό, η Σουζάννα περιγράφει την εμπειρία της και το project που «έτρεξε» μαζί με τα παιδιά της Γ’ τάξης του σχολείου μέσω ενός προγράμματος επιχορηγούμενου από τον επίτροπο Προεδρίας, Φώτη Φωτίου. Μπορεί να αγαπά τη δουλειά της κάτω από οποιοδήποτε περιβάλλον κι αν την κάνει, όλα όμως είναι αλλιώς όταν πρόκειται για τη δική της κοινότητα. Με συγκίνηση μας λέει: «Ήταν διαφορετικό το αίσθημα. Ήμουν στο Δημοτικό που πήγαινα κι εγώ. Πολλά από τα παιδιά ήταν γνωστά μου ή και συγγενείς μου. Μόνο και μόνο ο ενθουσιασμός των παιδιών και οι εμπειρίες που κέρδιζαν άξιζαν τον κόπο κατά πολύ. Μακάρι να υπήρχε κι άλλη ευκαιρία». Δεν παρέλειψε βεβαίως να αναφερθεί στο υποστηρικτικό κλίμα που υπήρχε γενικότερα στο σχολείο τόσο από την διευθύντρια Γεωργία Σκορδή, όσο και από την δασκάλα τέχνης του σχολείου Γεωργία Προεστού, καθώς και στην θετική στάση και υποστήριξη που είχε από τον Εκπρόσωπο των Μαρωνιτών, Γιαννάκη Μούσα.

Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου project, ήταν η δημιουργία ενός έργου τέχνης που κοσμεί σήμερα την είσοδο του σχολείου και δημιούργησαν με πολύ ενθουσιασμό, μεράκι και αγάπη, τα παιδιά της τότε Γ΄ τάξης με την Σουζάνα.

Μια μικρότερης διάρκειας αλλά εξίσου όμορφη συνεργασία είχε η Σουζάνα και με το Νηπιαγωγείο του Αγίου Μάρωνα και την διευθύντρια, Γιάννα Πέτρου. Ο πειραματισμός των παιδιών με τον πηλό και η γνωριμία τους με την τέχνη της κεραμικής, είναι κάτι το οποίο η ίδια επιδιώκει και θα επιδιώκει και στο μέλλον. Ως εκ τούτου, δηλώνει ευγνώμων σε όλους όσους της δίνουν την ευκαιρία να το κάνει καθώς και στην Μαρωνιτική κοινότητα γενικότερα για την στήριξη που αισθάνεται. Και φυσικά παραμένει πάντα στη διάθεση της κοινότητας και της εκπαίδευσης για παρόμοιου είδους συνεργασίες και προγράμματα.

Κεραμική και στον Κορμακίτη;

Η αγάπη της για τον Κορμακίτη καθώς κι όλες οι όμορφες παιδικές αναμνήσεις που έχει από το χωριό είναι δεδομένα. Παρόλα αυτά, δεν είναι αρκετά για να επανεγκατασταθεί στο χωριό απλά και μόνο χάριν της επανεγκατάστασης.

Θα την ενδιέφερε, όπως είπε, μια ενδεχόμενη επιστροφή στις ρίζες, εάν και εφόσον γίνει κατορθωτή η δημιουργία μιας μικρής κοινότητας νέων για παράδειγμα, που ο κάθε ένας θα παρείχε τις δικές του υπηρεσίες αναλόγως του επαγγέλματός και των γνώσεων του. Για την ίδια, όσο πολύ κι αν αγαπά το χωριό, είναι πάρα πολύ σημαντικός ο πολιτισμός και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που θα την έκανε να μην μπορεί να παραμείνει όλη τη βδομάδα στον Κορμακίτη.

«Αλλά τώρα, εάν υπήρχε ένα σχέδιο στο οποίο να ήμασταν νέοι, ομάδες οι οποίες να μπορούσαμε να δημιουργήσουμε για παράδειγμα ένα κύκλωμα, εγώ να παρέχω υπηρεσίες κεραμικής, ο άλλος κάτι άλλο του δικού του ενδιαφέροντας, τότε ναι θα πήγαινα. Θα μου άρεσε για παράδειγμα να μπορούσα να έκανα εργαστήρια και στον Κορμακίτη, να έχω έναν χώρο, να έρχονταν τουρίστες… Ναι αυτό είναι μεγάλο προτέρημα και ναι θα το έκανα.» εξήγησε η Σουζάνα.

Έμπνευση και μελλοντικά σχέδια

Μπορεί προσωπική της άποψη να είναι πως η τέχνη ως ένα κομμάτι του πολιτισμού δεν είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπτυγμένη μέσα στη μαρωνιτική κοινότητα, μπορεί η ίδια να μην έχει ακόμη εμπνευστεί από κάποιο στοιχείο της κοινότητας για να δημιουργήσει οποιοδήποτε από τα έργα της, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν σκοπεύει να το κάνει στην μετέπειτα πορεία της.

Ένα σημαντικό και αξιόλογο κομμάτι του πολιτισμού μας, αδιαμφισβήτητα αποτελεί η Κυπριακή Μαρωνίτικη Αραβική. Και η Σουζάνα εξομολογείται στην εφημερίδα μας πως η σκέψη να αξιοποιήσει τη συγκεκριμένη γλώσσα για κάποιο ή κάποια από τα έργα της, «ταξιδεύει» εδώ και λίγο καιρό στο μυαλό της. Η καταγραφή σε αγγεία της ιστορίας της Κύπρου είναι άλλωστε κάτι που χαρακτηρίζει την τέχνη και τα έργα της και η δημιουργία ενός τέτοιου έργου που θα αφηγείται την ιστορία της δικής της κοινότητας αποτελεί για την ίδια πρόκληση και έντονη επιθυμία. «Η γλώσσα είναι ένα κομμάτι που θέλω να το εξελίξω και θέλω να το δουλέψω. Εννοώ να συνδέσω την γλώσσα με την κεραμική. Να φτιάξω ένα κεραμικό που να σου διηγείται μιαν ιστορία. Θέλω να δημιουργήσω κάτι που θα μείνει. Μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Και θέλω πολύ να το κάνω όχι σαν Σουζάνα αλλά σαν Μαρωνίτισσα».

- Advertisement -