Συνέντευξη Ηλία Πεκρή στον Τύπο των Μαρωνιτών, Τεύχος 141
- «Η θέληση για ανθρωπιστική δράση είναι κάτι που χαρακτηρίζει την κοινότητα μας, και ως Μαρωνίτες θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό»
- «Η ανάγκη να κρατήσουμε αναμμένη την φλόγα της επιστροφής είναι άμεσα συνυφασμένη με τη διατήρηση των εθίμων, όπου μεταξύ άλλων ήταν και η κυνηγετική δραστηριότητα, τη διατήρηση της οποίας έχουν αναλάβει οι κυνηγετικοί μας σύλλογοι»
- «Όνειρο μου, όπως και κάθε Μαρωνίτη κυνηγού, είναι να ακούσουμε το κακκάρισμα της πέρδικας στην Αγία Μαρίνα, το κελάηδισμα της τσίκλας στον Κορμακίτη, το κλάμα του λαγού στον Ασώματο και το γουργούρισμα της φάσσας στην Καρπάσια»
Ο Τύπος των Μαρωνιτών φιλοξένησε στο τελευταίο του τεύχος, μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Ηλία Πεκρή, Πρόεδρο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Κυνηγίου & Διατήρησης Άγριας Ζωής (ΚΟΚ & ΔΑΖ). Εξηγώντας πως προέκυψε η ανάληψη της προεδρίας της ομοσπονδίας, ο ίδιος τονίζει πως δεν ήταν φιλοδοξία του, αλλά προέκυψε κυρίως λόγω της έντονης δραστηριοποίησης του στους κυνηγετικούς συλλόγους και του συνεχούς του ενδιαφέροντος για τον Κύπριο κυνηγό και τη φύση. Αναλύει τις δικές του αρμοδιότητες καθώς και της ομοσπονδίας ευρύτερα, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους δύο κυνηγετικούς συλλόγους της Μαρωνιτικής Κοινότητας Πεκρήες και Λαότρυπα. Ερωτηθείς κατά πόσον θα στήριζε πρωτοβουλία για ξεκίνημα συλλόγων και στα άλλα δύο Μαρωνίτικα χωριά, απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα προς τούτη την κατεύθυνση και δηλώνει έτοιμος να συνδράμει. Θυμάται ακολούθως την πρώτη του κυνηγετική εμπειρία ενώ τονίζει πως όνειρό του είναι μια μέρα να κυνηγήσει στο χωριό του, την Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας.
- Κύριε Πρόεδρε, μιλήστε μας αρχικά για το πως ακριβώς καταφέρατε να ηγείστε σήμερα της Κυπριακής ομοσπονδίας κυνηγιού. Πως προέκυψε η εκλογή σας;
Παρά το ότι ανέκαθεν δραστηριοποιούμουν σε κυνηγετικούς συλλόγους, η θέση της Προεδρίας δεν υπήρξε ποτέ στόχος ή φιλοδοξία μου και δεν ήταν μέσα στα πλάνα μου να την διεκδικήσω μέχρι πολύ πρόσφατα. Εκείνο όμως που έβλεπα και ένιωθα, ήταν η ανάγκη αφενός για εκμοντερνισμό και αναβάθμιση του κυνηγίου στην Κύπρο και αφετέρου η εξάλειψη της τοπικιστικής νοοτροπίας και η συνένωση όλων των κυνηγών της Κύπρου προς τον σκοπό αυτό. Το κίνητρο μου ήταν, είναι και θα είναι η προσφορά προς τον Κύπριο κυνηγό και την κυπριακή φύση. Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη και ούτε μπορούν να επιτευχθούν από έναν μεμονωμένο άνθρωπο. Νιώθω αισιόδοξος όμως γιατί οι άνθρωποι που έχω γύρω μου σε αυτή την προσπάθεια μοιράζονται μαζί μου τους ίδιους στόχους αλλά και γιατί νιώθω έντονα την στήριξη από τη Μαρωνιτική Κοινότητα που μου δίνει δύναμη να συνεχίζω το έργο μου.
- Ποιες ακριβώς είναι οι αρμοδιότητες της ΚΟΚ & ΔΑΖ και ποιες οι δικές σας;
Η Κυπριακή Ομοσπονδία Κυνηγίου & Διατήρησης Άγριας Ζωής έχει συσταθεί από το 1952 από τις τότε κυνηγετικές ενώσεις, Λευκωσίας, Λεμεσού και τους κυνηγετικούς συλλόγους Αμμοχώστου, Λάρνακας και Πάφου. Οι σκοποί της Ομοσπονδίας είχαν καθοριστεί έκτοτε στο καταστατικό της και μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την προστασία, ανάπτυξη και εμπλουτισμό της Κυπριακής πανίδας, την διατήρηση και ανάπτυξη πηγών κυνηγιού στη χώρα στα πλαίσια αειφόρου διαχείρισης, την προαγωγή του αθλήματος του κυνηγίου, την οργάνωση των κυνηγών σε κυνηγετικούς συλλόγους, τον συντονισμό της δράσης αυτών προς βελτίωση των συνθηκών διεξαγωγής του κυνηγίου, την ανάπτυξη κυνηγετικής παιδείας και γνώσης για το περιβάλλον καθώς και φροντίδας των κυνηγετικών σκυλιών. Στα πλαίσια της προώθησης των πιο πάνω σκοπών η Ομοσπονδία συνεργάζεται και με άλλους διεθνείς οργανισμούς τόσο στην Ευρώπη αλλά και ανά το παγκόσμιο, όπως την FACE (European Federation for Hunting and Conservation) η οποία αποτελείται από οργανισμούς προερχόμενους από 37 χώρες και εκπροσωπεί 9.000.000 μέλη κυνηγών στην Ευρώπη και ευρύτερη Ευρώπη και την CIC (International Council for Game and Wildlife Conservation).
Η ΚΟΚ & ΔΑΖ είναι αδιαμφισβήτητα η μεγαλύτερη εν ενεργεία περιβαλλοντική οργάνωση στην χώρα μας και η μοναδική εκ του νόμου αναγνωρισμένη εκπρόσωπος των Κύπριων κυνηγών. Κάθε ενεργός Κυνηγετικός Σύλλογος ανά το Παγκύπριο είναι μέλος της Ομοσπονδίας, εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι της οποίας προωθούν τους σκοπούς της πρακτικά αλλά όπου υπάρχει ανάγκη, και δια της προώθησης νομοθεσιών μέσω των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Προς ενημέρωση να αναφέρω ότι δομικά η Ομοσπονδία αποτελείται από τους συλλόγους της ανά το Παγκύπριο ενταγμένους σε αυτή μέσω των επαρχιακών της τμημάτων. Εκ της θέσης μου είμαι και εγώ ταγμένος να προωθώ τους πιο πάνω σκοπούς της Ομοσπονδίας με ποικίλους τρόπους σε όλα τα επίπεδα, να εκπροσωπώ την Ομοσπονδία σε διάφορους θεσμούς εντός και έκτος της Κύπρου, κρατικές Αρχές, να διευθύνω τα συλλογικά όργανα με πνεύμα καλής θέλησης, σεβασμού και αλληλοσυνεννόησης και να βεβαιώνομαι για την ομαλή λειτουργία των τμημάτων, θεσμικών οργάνων και της Ομοσπονδίας γενικότερα.
- Μιλήστε μας λίγο για τους δύο Μαρωνίτικους κυνηγετικούς συλλόγους, ο Πεκρής Αγίας Μαρίνας και τη Λαότρυπα του Κορμακίτη. Πέραν του κυνηγιού, έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι συμβάλλουν και ευρύτερα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Όπως για παράδειγμα τώρα με τη βοήθεια που παρέχουν εν μέσω κορωνοϊού. Ποια η άποψη σας;
Αρχικά να μου επιτρέψετε να αναφέρω ότι ο Κυνηγετικός Σύλλογος «Ο Πεκρής» Αγίας Μαρίνας Σκυλλούρας όπως και ο Κυνηγετικός Σύλλογος «η Λαότρυπα» του Κορμακίτη είναι και οι δύο σύλλογοι ενταγμένοι στο δυναμικό της Ομοσπονδίας, μέσω του επαρχιακού τμήματος της ΚΟΚ & ΔΑΖ Λευκωσίας. Παρά το γεγονός ότι οι σκοποί και στόχοι κατά τα καταστατικά των συλλόγων μας είναι κυρίως η προώθηση και διατήρηση του κυνηγίου, άγριας ζωής και περιβάλλοντος, οι σύλλογοι μας παράγουν και ανθρωπιστικό έργο, ειδικά σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Ένα παράδειγμα είναι οι βοήθειες που μέλη των συλλόγων έχουν παράσχει στις διάφορες αυτές περιόδους εγκλεισμού εν μέσω πανδημίας, σε άτομα που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, όπως η παροχή ειδών πρώτης ανάγκης στα σπίτια τους και πάντοτε υπό την αυστηρή τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων. Η θέληση για ανθρωπιστική δράση είναι κάτι που χαρακτηρίζει την κοινότητα μας, και ως Μαρωνίτες θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό. Πέραν τούτων, η ανάγκη να κρατήσουμε αναμμένη την φλόγα της επιστροφής στα κατεχόμενα χωριά μας είναι άμεσα συνυφασμένη με την διατήρηση των εθίμων του τόπου μας, όπου μεταξύ άλλων ήταν και η κυνηγετική δραστηριότητα, την διατήρηση της οποίας έχουν αναλάβει οι κυνηγετικοί μας σύλλογοι.
- Θα στηρίζατε οποιαδήποτε πρωτοβουλία για δημιουργία κυνηγετικού συλλόγου και για τα άλλα δύο Μαρωνίτικα χωριά, τον Ασώματο ή την Καρπάσια;
Σαφώς και θα στήριζα οποιαδήποτε πρωτοβουλία για τη δημιουργία κυνηγετικού συλλόγου και για τον Ασώματο και την Καρπάσια. Κατά την άποψη μου οι κυνηγετικοί σύλλογοι δεν εξυπηρετούν μόνο ένα σκοπό όπως αναφέρω και πιο πάνω, αλλά πολλούς. Με κυριότερο θα έλεγα την συνένωση των συγχωριανών. Με αφορμή το κυνήγι, συναντιόμαστε όλοι μαζί και πάνω απ’ όλα υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι έχουμε μεγάλα κοινά που μας ενώνουν. Έχουμε την αγάπη μας για το κυνήγι, την αγάπη μας για τα χωριά μας και ότι όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να θέτουμε στόχους και να τους υλοποιούμε. Με αυτό το σκεπτικό προτρέπω τον Ασώματο και την Καρπάσια να ιδρύσουν Κυνηγετικούς Συλλόγους και υπόσχομαι να είμαι στο πλάι τους τόσον ως Πρόεδρος της ΚΟΚ & ΔΑΖ όσο και ως μέλος της Μαρωνιτικής κοινότητας που μοιράζεται μαζί τους την ίδια αγάπη για την κοινότητα.
- Η Μαρωνιτική Κοινότητα έχει εκατοντάδες μέλη που διαχρονικά ασχολούνται με το κυνήγι, κάτι που ξεκίνησε από τα χωριά μας. Που οφείλεται αυτό κατά την άποψη σας;
Η ενασχόληση με το κυνήγι για τα Μαρωνίτικα κατεχόμενα χωριά μας ανέκαθεν ξεπερνούσε κατά πολύ τον σκοπό της απλής θήρευσης. Κατ’ αρχάς ήταν ένας τρόπος για να εξασφαλιστεί τροφή και οι οικογένειες στηρίζονταν πολλές φορές για την σίτιση τους στο τί θα έφερνε στο σπίτι ο κυνηγός. Το θήραμα είχε μεγάλη χρησιμότητα και αποτελούσε ουσιαστικό κομμάτι της διατροφής. Πέραν τούτου όμως ήταν, και είναι ακόμα, κομμάτι της κουλτούρας μας, βαθιά ριζωμένο στα ήθη και έθιμα μας και ένας τρόπος για να έρχονται κοντά και να συνενώνονται οι συγχωριανοί. Αυτό μπορεί να γίνει και σήμερα μέσω των κυνηγετικών συλλόγων, έστω και αν δεν μπορούμε να κυνηγήσουμε ελεύθερα στα χωριά μας. Μπορούμε να διατηρούμε ζωντανά τα ήθη και έθιμα των χωριών μας, μοιραζόμενοι μεταξύ μας τις κυνηγετικές μας εμπειρίες, τόσον τις καινούργιες, όσον και αυτές που είχαν οι παλαιότεροι στα χωριά μας. Είναι μια ευκαιρία και για τους νεότερους που δεν είχαν την χαρά να ζήσουν στα μαρωνίτικα χωριά για να μάθουν τί εικόνα είχε συγκεκριμένα η φύση και το έδαφος γύρω από τα χωριά μας, πόσο απλόχερα η φύση προσέφερε στους ανθρώπους θήραμα και πώς η επαφή με τη φύση προσέφερε στους ανθρώπους ηρεμία και γαλήνη.
- Από πότε ασχολείστε με το κυνήγι; Θυμάστε την πρώτη σας κυνηγετική εμπειρία;
Το πάθος για το κυνήγι είμαι πεπεισμένος ότι ήρθε μαζί μου με την γέννηση μου. Η αγάπη μου για το κυνήγι και την φύση με προσδιορίζει σαν άνθρωπο. Γεννήθηκα μέσα σε «κυνηγετική» οικογένεια τόσον από πατέρα όσον και από μητέρα. Θυμούμαι χαρακτηριστικά τον εαυτό μου να κάθεται στα σκαλιά του σπιτιού και να περιμένει την επιστροφή του πατέρα μου στο σπίτι για να μου περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια την εξόρμηση του στο βουνό και να ρωτώ κάθε φορά πότε θα μεγαλώσω αρκετά για να με πάρει μαζί του! Μεγάλωσα παρακολουθώντας όλα τα κυνηγετικά δρώμενα του νησιού και απορροφώντας όλες τις πληροφορίες που μπορούσα να απορροφήσω σε σχέση με το κυνήγι. Τόσο από τον παππού μου όσο και από τον πατέρα μου από πολύ μικρός έμαθα τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του κυνηγίου, γιατί το σημαντικότερο μάθημα που μου δίδαξαν ήταν ότι το κυνήγι πρέπει να γίνεται σωστά και με σεβασμό προς τον άνθρωπο και τη φύση, ειδάλλως δεν υπάρχει καμία ικανοποίηση προερχόμενη από αυτή την ενασχόληση. Ποτέ δεν ήταν (και ποτέ δεν θα είναι για μένα) αυτοσκοπός το θήραμα.
Η πρώτη μου κυνηγετική εμπειρία, που έχω έντονα αποτυπωμένη στο μυαλό μου ήταν βεβαίως με τον αείμνηστο πατέρα μου στα βουνά του δάσους του Μαχαιρά. Τότε εγώ ήμουν σε ηλικία 7-8 ετών περίπου και μετά από έντονη πίεση που ασκούσα στον πατέρα μου την προηγούμενη μέρα, αποφάσισε να με πάρει μαζί του κυνήγι, την πρώτη μέρα κυνηγιού του επιδημητικού θηράματος. Αν θυμάμαι καλά εκείνη την χρονιά δεν είχαμε κυνηγετικό σκύλο, αφού είχαμε χάσει τον αγαπημένο μας σύντροφο, τον Ττάφη, το προηγούμενο καλοκαίρι. Έτσι από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας καθίσαμε μαζί με τον πατέρα μου και τον μικρότερο μου αδερφό, τον Φρέτη, να ετοιμάσουμε τα φυσίγγια, τα ρούχα και τα άρβυλα μας, καθώς και την «βούρκα», το φαγητό μας δηλαδή. Ξυπνήσαμε το πρωί και σε χρόνο μηδέν ήμασταν έτοιμοι για αποχώρηση. Δεν υπάρχουν λόγια να μπορέσω να περιγράψω τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία που ένιωθα να πάω επιτέλους στο βουνό, στο δάσος με τον πατέρα μου την πρώτη Κυριακή κυνηγίου. Δεν ήταν βεβαίως η πρώτη φορά που θα πήγαινα κυνήγι. Ήταν όμως η πρώτη φορά που θα πήγαινα την επίσημη πρώτη Κυριακή κυνηγίου της πέρδικας και του λαγού. Αφού περάσαμε από το καφενείο στο Γούρρι, όπου είδαμε και μιλήσαμε με πολλούς χωριανούς μας που τύγχανε εκείνη την περίοδο να κυνηγούσαν στην ευρύτερη περιοχή, φάγαμε την σούπα μας και ανεβήκαμε επιτέλους στο βουνό. Ήταν μια μέρα βροχερή, μαζί μας ήταν και ο αείμνηστος θείος μου, ο Γιαννάκης Πεκρής και ο μικρότερος αδερφός μου. Ξεκίνησε το περπάτημα στο δάσος και ούτε καλά-καλά δέκα λεπτά μετά, ένα κοπάδι πέρδικες μας ξάφνιασε με το πέταμα τους. Ο πατέρας μου έμπειρος κυνηγός, χτύπησε μια και εγώ έτρεξα μαζί με τον αδερφό μου να την πιάσουμε. Πάνω στον ενθουσιασμό μου και στο μεράκι άρχισα να περπατώ μέσα στο δάσος, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Ο πατέρας μου με τον αδερφό μου συνέχιζαν μπροστά ενώ εμένα με είχαν συνεπάρει οι μυρωδιές του πεύκου, της λατζιάς, του δάσους. Σκέφτηκα να αλλάξω λίγο πορεία να βγω πιο ψηλά, να «σηκώσω» περδίκια να πάνε προς τον πατέρα μου. Το έκανα και χάθηκα! Είχα χάσει την επαφή τόσο με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου αλλά και με τον θείο μου. Πιστέψτε με όμως δεν με ένοιαζε. Ένιωθα ότι ήμουν στο στοιχείο μου. Εγώ και το δάσος. Δύο ώρες περίπου μετά, πανικοβλημένος κατάφερε ο πατέρας μου να με βρει. Εγώ ήμουν ήρεμος και μέχρι να με βρουν συνέχιζα να περπατώ και να «κυνηγώ», έστω χωρίς όπλο, στο δάσος, μαγεμένος και πανευτυχής. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου κατάφερε να χτυπήσει 5 περδίκια και ένα λαγό, το τότε κότα, τον οποίο κρατούσε περήφανα ο αδερφός μου. Καθίσαμε τότε με άλλους χωριανούς να φάμε στο βουνό, ανοίξαμε την βούρκα κεράσαμε και κεραστήκαμε διάφορα, και μοιραστήκαμε όλοι μεταξύ μας τις εμπειρίες της κυνηγετικής μας ημέρας. Εν τέλει πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή. Στο αυτοκίνητο ο πατέρας μου με ρώτησε πως και δεν φοβήθηκα που χάθηκα για τόση ώρα μόνος στο δάσος. Χαμογέλασα και του απάντησα «ένιωθα σαν το σπίτι μου!!!». Μέχρι σήμερα έτσι νιώθω.
- Θα θέλατε να κυνηγήσετε μια μέρα, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, στο χωριό σας την Αγία Μαρίνα;
Δεν το κρύβω και αντιθέτως το έχω πει πολλές φορές ότι είναι ένα από τα όνειρα μου να κυνηγήσω κάποτε στην Αγία Μαρίνα. Από τις περιγραφές του πατέρα μου και της οικογένειας μου, νιώθω ότι ήδη γνωρίζω κάθε βουνό και λόφο του χωριού και η φύση θα μου είναι γνώριμη από την πρώτη στιγμή! Ελπίζω πραγματικά να μας δοθεί η ευκαιρία, όχι μόνο να κυνηγήσουμε, αλλά να αναβιώσουμε όλα μας τα ήθη και έθιμα που κρατούμε ζωντανά τόσα χρόνια ελπίζοντας στην στιγμή της επιστροφής μας στα χωριά μας.
- Είστε ένας νέος Μαρωνίτης επαγγελματίας που αναμφίβολα συμβάλλετε και εσείς στον αγώνα που διεξάγει η Κοινότητα σήμερα για σωτηρία και επιβίωση. Πως κρίνετε την πορεία του αγώνα αυτού σήμερα; Έχουν γίνει βήματα προς τα εμπρός για τα χωριά μας τα τελευταία χρόνια;
Έχουν γίνει αρκετά διαχρονικά από την Κοινότητα για διατήρηση των ηθών και εθίμων με στόχο την επιβίωση μας. Όσο όμως τα χωριά μας τελούν υπό την κατοχή του Τούρκου κατακτητή είναι δύσκολο το έργο του κάθε Μαρωνίτη για διατήρηση της ταυτότητας μας. Αυτό γιατί δεν υπάρχει όπως τότε ο πόλος σύναξης όπως ήταν τα χωριά μας πριν την εισβολή. Ως νεαρότερος δεν έχω ζήσει τις παλιές εποχές όπου οι Μαρωνίτες ήταν ο ένας πιο κοντά στον άλλο και πρακτικά αλλά τέτοιες εποχές σίγουρα θα τις αναπολούν πολλοί. Οι διάφορες ενέργειες τόσο οργανωμένων συνόλων, όσο και σωματείων αλλά και των εκάστοτε εκπροσώπων μας στη βουλή κινούνται προς την ορθή κατεύθυνση. Εγώ προσωπικά δηλώνω έτοιμος να βοηθήσω την προσπάθεια όχι μόνο μέσω του κυνηγετικού μας συλλόγου αλλά και από οποιονδήποτε άλλο πόστο μου ζητηθεί.
- Θα θέλαμε ένα τελικό μήνυμα προς τους αναγνώστες της εφημερίδας μας.
Στους αναγνώστες της εφημερίδας, θα ήθελα να στείλω ένα δυνατό μήνυμα ενότητας με στόχο την επιστροφή στα χωριά μας. Μας ενώνει όλους η αγάπη μας για τα χωριά μας και η επιθυμία μας για επιστροφή στις πατροπαράδοτες εστίες μας. Μέσα από το κυνήγι και τους κυνηγετικούς συλλόγους και όχι μόνο να διατηρήσουμε αναμμένη αυτή την φλόγα της επιστροφής και ο κάθε ένας μας ξεχωριστά ας είναι ο φάρος που θα οδηγεί στα κατεχόμενη γη μας, ελεύθερη πλέον από κάθε ξένη επέμβαση, ελεύθερη από τον κατακτητή. Όνειρο μου, όπως και κάθε Μαρωνίτη κυνηγού, είναι να ακούσουμε το κακκάρισμα της πέρδικας στην Αγία Μαρίνα, το κελάηδισμα της τσίκλας στον Κορμακίτη, το κλάμα του λαγού στον Ασώματο και το γουργούρισμα της φάσσας στην Καρπάσια.
